زمانی که خداوند اراده فرمود،قدرت خود را در خلقت شاهکار آفرینش به نمایش گذارد و برای خود خلیفهای بر روی زمین بگمارد،موضوع را با فرشتگان در میان گذاشت و آنها با سخن خاصی به جنبههای منفی اعمال انسانی یعنی فساد و خونریزی اشاره نموده و سخن از تسبیح و تقدیس خود به میان آوردند. در مقابل،خداوند برای نشان دادن درجه و مقام خلیفه الهی مسابقهای میان حضرت آدم(ع)و فرشتگان برگزار نمود.
ابتدا اسماء الهی(حقایق عالیه یعنی:باطن آسمان ها و زمین اعم از غیب و شهود)را به آدم آموخت که این علم خود نشان شایستگی مقام جانشینی خداوند بود. سپس در مورد اسماء از ملائکه پرسید و فرمود:«اگر راستگو هستید،به من اطلاع دهید». امّا ملائکه اظهار عجز و بیاطلاعی نمودند. وقتی حضرت آدم(ع)که از قدرت تفکر و اندیشه برخوردار است،به خوبی از عهده این مهّم برآمد،برتری او محقق شد و در این زمان فرمان عمومی سجده فرشتگان بر آدم صادر گردید. (سوره; بقره،آیات 31و32)
از آن زمان رابطه; بسیار نزدیکی بین انسان و این رسولان الهی آغاز شد...

ادامه »

صفحات: 1· 2

رسول خدا(ص) فرمود: در شگفتم که چرا کسی که از ترس درد از خوراک پرهیز میکند، از گناهان به خاطر ترس از دوزخ پرهیز نمیکند؟ روح الأمین از پروردگارم به من خبر داد که هیچ کس نمیرد تا همه روزی مقدر خود را بخورد. از خدا پروا کنید و در طلب رزق حلال باشید و بدانید که دو گونه روزی وجود دارد، یک روزی که شما میجویید و یک روزی که شما را جوید. روزی خود را از حلال جویید که اگر از راه حلال جویید، آن را بر حلال خورید و اگر از راه حرام جویید، آن را به حرامی خورید و همان روزی شما گردد و ناچارید آن را بخورید.

مجمع البیان ج5 ص353

 سعدی در باب سوم گلستان که در موضوع «فضیلت قناعت» تدوین یافته،اشاره ای مستقیم به قسمتی از آیه شریفه 27 سوره شوری دارد؛در قسمتی از این حکایت آمده است:

موسی(ع) درویشی را دید از برهنگی به ریگ اندر شده.گفت:ای موسی دعا کن تا خدای عزّوجلّ مرا کفافی دهد که از بی طاقتی به جان آمدم.موسی دعا کرد و بِرفت.پس از چند روز که باز آمد از مُناجات، مَرد را دید گرفتار و خلقی انبوه بر او گرد آمده.گفت:این چه حالت است؟ گفتند:خَمر خورده و عَربده کرده و کسی را کشته،اکنون به قصاص فرموده ­اند.و لطیفان گفته اند:

گربه مسکین اگر پَر داشتی ، تخم گنجشک از جهان برداشتی

﴿وَ لو بَسط اللهُ الرّزقَ لِعبادهِ لَبَغَوا فِی الاَرض﴾؛و اگر خداوند روزی را بر همه بندگانش گسترده می داشت،در روی زمین فتنه و فساد می کردند.»موسی(ع) به حکمتِ جهان آفرین اقرار کرد،و از تجاسرِ خویش استغفار.