زمانی که خداوند اراده فرمود،قدرت خود را در خلقت شاهکار آفرینش به نمایش گذارد و برای خود خلیفهای بر روی زمین بگمارد،موضوع را با فرشتگان در میان گذاشت و آنها با سخن خاصی به جنبههای منفی اعمال انسانی یعنی فساد و خونریزی اشاره نموده و سخن از تسبیح و تقدیس خود به میان آوردند. در مقابل،خداوند برای نشان دادن درجه و مقام خلیفه الهی مسابقهای میان حضرت آدم(ع)و فرشتگان برگزار نمود.
ابتدا اسماء الهی(حقایق عالیه یعنی:باطن آسمان ها و زمین اعم از غیب و شهود)را به آدم آموخت که این علم خود نشان شایستگی مقام جانشینی خداوند بود. سپس در مورد اسماء از ملائکه پرسید و فرمود:«اگر راستگو هستید،به من اطلاع دهید». امّا ملائکه اظهار عجز و بیاطلاعی نمودند. وقتی حضرت آدم(ع)که از قدرت تفکر و اندیشه برخوردار است،به خوبی از عهده این مهّم برآمد،برتری او محقق شد و در این زمان فرمان عمومی سجده فرشتگان بر آدم صادر گردید. (سوره; بقره،آیات 31و32)
از آن زمان رابطه; بسیار نزدیکی بین انسان و این رسولان الهی آغاز شد...

صفحات: 1· 2