سعدی در باب سوم گلستان که در موضوع «فضیلت قناعت» تدوین یافته،اشاره ای مستقیم به قسمتی از آیه شریفه 27 سوره شوری دارد؛در قسمتی از این حکایت آمده است:

موسی(ع) درویشی را دید از برهنگی به ریگ اندر شده.گفت:ای موسی دعا کن تا خدای عزّوجلّ مرا کفافی دهد که از بی طاقتی به جان آمدم.موسی دعا کرد و بِرفت.پس از چند روز که باز آمد از مُناجات، مَرد را دید گرفتار و خلقی انبوه بر او گرد آمده.گفت:این چه حالت است؟ گفتند:خَمر خورده و عَربده کرده و کسی را کشته،اکنون به قصاص فرموده ­اند.و لطیفان گفته اند:

گربه مسکین اگر پَر داشتی ، تخم گنجشک از جهان برداشتی

﴿وَ لو بَسط اللهُ الرّزقَ لِعبادهِ لَبَغَوا فِی الاَرض﴾؛و اگر خداوند روزی را بر همه بندگانش گسترده می داشت،در روی زمین فتنه و فساد می کردند.»موسی(ع) به حکمتِ جهان آفرین اقرار کرد،و از تجاسرِ خویش استغفار.