سوره الرحمن به طور کلی بیانگر نعمتهای مختلف معنوی و مادی خداوند بر بندگان است که از راه فضل خود ارزانی داشته و بشر را غرق در نعمتها نمود،بطوری که می توان نام این سوره را سوره رحمت،یا سوره نعمت یا (سوره فضل خدا) گذارد و به همین دلیل با نام مبارک «الرحمن» که بیانگر رحمت واسعه الهی است،آغاز شده است و با جلال و اکرام خداوند پایان یافته است و حدود 31 بار جمله ﴿فبای آلاء ربکما تکذبان﴾ که به وسیله آن از بندگانش اقرار بر نعمت های خود می گیرد در آن ذکر شد.بنابراین از یک نظر،مجموع سوره یک بخش بهم پیوسته پیرامون نعمت های خداوند منان است و از نظر دیگر می توان محتوی آنرا به چند بخش کلی تقسیم کرد.بخش اول که مقدمه سوره است از نعمت های بزرگ خلقت، تعلیم و تربیت،حساب و میزان،وسائل رفاهی انسان و نمودهای روحی و جسمی او سخن می گوید. بخش دوم،توضیحی است بر مسأله چگونگی خلقت انس و جن.بخش سوم:بیانگر نشانه ها و آیات خداوند در زمین و آسمان است.و در بخش چهارم،از نعمتهای دنیوی فراتر رفته سخن از نعمتهای جهان دیگر است که با دقت و ظرافت خاصی ریزه کاری های نعمتهای بهشتی اعم از باغها،چشمه ها، میوه ها و همسران زیبا و با وفا و انواع لباسها،توضیح داده شده است.بخش پنجم این سوره اشاره کوتاهی به سرنوشت مجرمان و قسمتی از مجازاتهای دردناک آنها آمده است ولی از آنجا که اساس سوره بر بیان رحمت و لطف الهی است خیلی توضیح در این باره نداده و درباره نعمت های بهشتی به طور گسترده پرداخته است تا دل مؤمنان را شاد و امیدوار کند و غبار یأس و غم را بردارد و مؤمنان را شوق زده و اهل امید و آروز نماید و آهنگ تکرار جمله ﴿فبای آلاء ربکما تکذبان﴾ در تحریک مؤمن به سوی خوبیها نقش مضاعف در دارد.

تفسیر نمونه ج23 ص91