آیة الله العظمی وحید خراسانی، امروز در درس خارج فقه با اشاره به ایام عاشورا توصیه هایی به روحانیون فرمودند.
ایشان در ابتدا به شرح وظیفه ی روحانیان پرداختند و بیان کردند:
امروز مردم تشنه اند. این عطش مستلزم سقایت (آب رسانی) شما از زلال معارف کتاب و سنّت است. به هر جایی که رفتید، سعی کنید این برنامه را انجام دهید:

اوّل: تحکیم عقائد در این عصر تزلزل؛
دوم: دفع شبهاتی که [سبب] امراض (بیماری های) روح و قلب ضُعفاست؛
سوم: تهذیب (پاک کردن) اخلاق؛
چهارم: تعلیم احکام.
این ارکان چهارگانه اگر در تبلیغ شما جمع بشود، اجر شما حساب ندارد.

پاداش دستگیری از یتیم آل محمّد(ع)
آقای خراسانی در ادامه، ضمن نقل روایتی از حضرت سیدالشهدا (ع) در سرپرستی و نگهداری از یتیمان آل محمد (علیهم السلام) شرح دادند:
وقتی ما این روایت را دیدیم، مدّتی متحیر بودیم. اگر در ایام عاشورا، یک یتیم از شیعه را هدایت کنید، بهره ی شما [از این هدایتگری] این است:
خدا به تو خواهد گفت: «ای بنده ی کریم مددکار! من به کرم از تو سزاوارترم.»
آن کرم چیست؟
به هر حرفی که از دهانت در ایام عاشورا برای هدایت یتیمان سید الشهدا(ع) بیرون آمده، هزار هزار قصر دارید. این سخن ذهن را به حیرت می اندازد.
متن حدیث این است: «بِعَدَدِ كُلِّ حَرْفٍ عَلَّمَهُ أَلْفَ أَلْفِ قَصْرٍ، وَ ضَمُّوا إِلَيْهَا مَا يَلِيقُ بِهَا مِنْ سَائِرِ النِّعَم‏؛ ضمیمه کنید به آن قصرها آنچه که لایق آن قصرهاست از سایر نعمتها.» این اجر هدایتگری شماست.

اسمی که اندوه می آورد
آیت الله وحید خراسانی، سپس روایتی را از امام زمان (علیه السلام) چنین تبیین کردند:
«زکریا(ع) از خدا خواست تا اسامی پنجگانه را به او یاد دهد. پس هر وقت زکریا اسم محمّد و علی و فاطمه و حسن (ع) را یاد می کرد، تمام هموم و غمهایش از بین می رفت و دروازه های سرور و شادمانی به رویش گشوده می ‌‌شد.
حضرت زکریا از خدا پرسید: «پروردگارا! اسم آن چهار نفر را می‌ برم، شادمان می شوم، امّا چرا وقتی اسم حسین را می‌ برم، تمام غم ها به من هجوم می‌ کند و چشمانم پر از اشک می شود؟» خداوند از قصّه ی او،  زکریّا(ع) را آگاه ساخت. وقتی آن را شنید، سه شبانه روز از محرابش بیرون نیامد و در این سه روز کسی را نپذیرفت و به گریه و نوحه خوانی پرداخت.
این [غم] را زکریّا می فهمد، نه من و تو.»

شیون مادر حسین(ع)
آیت الله وحید خراسانی در پایان به عظمت عمل سید الشهداء (ع) اشاره کردند و سپس بیان داشتند:
«همه ی انبیا به یاد او گریه کردند و همه ‌به زیارتش می‌ روند. تمام ملائکه هر شب جمعه دور قبر او می گردند؛ امّا یک زیارت، استثنائی است!
یک زائر برای امام حسین(ع) می ‌آید. زائری که تنها هم نیست. هزار پیغمبر، هزار صدّیق، هزار شهید، هزار هزار ملک از ملائکه ی آسمانی، همه همراهش به زیارت او می روند.
این زائر کیست؟ او مادرش فاطمه (علیها السلام) است. جمله [ی روایت] این است: «وقتی کنار آن قبر می ‌آید و چشمش به آن بدن می‌ افتد، دیگر گریه نیست، ناله نیست، شهقه * می‌زند.
وقتی آن شهقه را می‌ زند، هیچ ملکی در آسمان نمی ماند؛ الّا اینکه از تسبیح و تهلیل (لا اله الا الله گفتن) دست بر می دارد و همه گریان و نالان می شوند.
* شهقه فریاد اندوهناکی است که از دهان کسی بیرون می آید که گویی نفسش بند آمده است.


از سایت موعود