امام موسي صدر در سال 1307 ش (1343 ق) در شهر مقدس قم ديده به جهان گشود. پس از تکميل دروس مقدماتي، از محضر علمي و معنوي آيات عظام سيدصدرالدين صدر (پدرش)، سيد محمد محقق داماد، سيد حسين بروجردي و امام خميني(ره) کسب فيض نمود. سپس عازم نجف اشرف شده و از محضر عالمان و فقيهان آن ديار نيز بهره‏مند گرديد و به درجه اجتهاد نائل آمد. امام موسي صدر پس از وفات آيت‏اللَّه سيدعبدالحسين شرف‏الدين، رهبري شيعيان لبنان را به عهده گرفت و آنان را از وضعيت ناهنجار فرهنگي، اجتماعي و سياسي رهايي بخشيد و در برابر دسيسه‏هاي دشمنان اسلام، آنان را در تشکيلات “حرکت المحرومين” متشکل ساخت. اين مجاهد نستوه و خستگي‏ناپذير با هدف ايجاد اتحاد بين اعراب و جلب حمايت کشورهاي عربي و متقاعد ساختن آنان به منزوي کردن اسراييلِ متجاوز و تحريم هرگونه رابطه با اشغالگران فلسطين و به منظور تقويت جنبش محرومين و تهيه سلاح، به کشورهاي مختلف سفر مي‏کرد. امام موسي صدر، به تدريج جزء بزرگترين شخصيت‏هاي سياسي جهان به شمار آمد و در پي دعوت رسمي دولت ليبي، به اين کشور سفر نمود، وليکن براثر توطئه دشمنان انقلاب اسلامي، در تاریخ 9 شهریور 1357 در همان سفر ربوده شد. گرچه اخبار ضد و نقيضي درباره زنداني بودن وي منتشر مي‏شود، با اين حال هنوز اطلاعات موثّقي از ايشان به دست نيامده است.

هر دم از این رهگذار، رهگذری می رود

از پی مردان مرد، پی سپری می رود

عرصه نگردد تهی ، گرچه زهمسنگران

گه جگری می درند، گاه سری می رود

روزن فتح و ظفر ، بسته نخواهد شدن

گرز قضا ناوكی بر قدری می رود

راه رجاء بسته نیست ، گرچه رجایی برفت

ریشه به جا باد اگر برگ و بری می رود

روضه نماند به زاغ ، ور همه با درد وداغ

از صف مرغان باغ ، نغمه گری می رود

جلوه خورشید ما ، جمله جهان در نوشت

شعله به عالم زند ، تا شرری می رود

مكتب اسلام باد زنده كه در راه آن

گاه شبیری رود، گه شبری می رود

درسفر زندگی ، آمد وشد كارماست

تا پسری در رسد ، خوش پدری می رود

راه رجایی بجاست ، شور رهایی بپاست

گرچه زنام آوران ، ناموری می رود

بی هنران را بگو ، باهنرانیم ما

گرچه زملك هنر ،باهنری می رود

دامن دریای عشق تا كه صدف پروراست

صیرفیان را چه پاك ، گر گهری می رود

تا كه خدای ِ ” حمید ” ، حافظ این امت است

هر نظری می رسد، صد خطری می رود

حمید سبزواری

همسر شهید رجایی می گوید: او در زندگی برای من یک معلم واقعی بود؛ چرا که فقط حرف نمی زد، بلکه عمل می کرد و بهترین ویژگی یک معلم همان عمل اوست. همیشه اگر ضعفی در خودش می دید، سعی می کرد در آن مورد کسی را نصیحت نکند و تا خودش را اصلاح نمی کرد، بر زبان نمی آورد.