هر دم از این رهگذار، رهگذری می رود

از پی مردان مرد، پی سپری می رود

عرصه نگردد تهی ، گرچه زهمسنگران

گه جگری می درند، گاه سری می رود

روزن فتح و ظفر ، بسته نخواهد شدن

گرز قضا ناوكی بر قدری می رود

راه رجاء بسته نیست ، گرچه رجایی برفت

ریشه به جا باد اگر برگ و بری می رود

روضه نماند به زاغ ، ور همه با درد وداغ

از صف مرغان باغ ، نغمه گری می رود

جلوه خورشید ما ، جمله جهان در نوشت

شعله به عالم زند ، تا شرری می رود

مكتب اسلام باد زنده كه در راه آن

گاه شبیری رود، گه شبری می رود

درسفر زندگی ، آمد وشد كارماست

تا پسری در رسد ، خوش پدری می رود

راه رجایی بجاست ، شور رهایی بپاست

گرچه زنام آوران ، ناموری می رود

بی هنران را بگو ، باهنرانیم ما

گرچه زملك هنر ،باهنری می رود

دامن دریای عشق تا كه صدف پروراست

صیرفیان را چه پاك ، گر گهری می رود

تا كه خدای ِ ” حمید ” ، حافظ این امت است

هر نظری می رسد، صد خطری می رود

حمید سبزواری