پیامبر خدا(ص) به امام علی(ع) فرمود:

«…یا علی لو انّ رجلاً احبّ فی اللّه حجراً لحشره اللّه معه و انّ محبّک و شیعتک و محبّی اولادک الأئمة بعدک یحشرون معک؛ ای علی! اگر شخصی سنگی را در راه خدا دوست بدارد، خداوند، او را با آن سنگ محشور می کند. به درستی که دوستدار و شیعه تو و اولاد بعد از تو، با خودت محشور می شوند.

بحارالانوار ج3 ص335

چرا باید اهل بیت را دوست بداریم؟

بقا و پایداری جهان هستی، وابسته به نیروی جاذبه است. این نیروی سحرانگیز می تواند اجسام بسیار بزرگ مثل:کره زمین و خورشید و اجسام کوچک مثل: پشه و سوزن را نگه دارد. اگر نیروی جاذبه نبود، اتّفاقات وحشتنانکی رخ می داد. جاذبه بین اجسام، تصوّری بین انسان ها هم دارد و بقا و پایداری بین انسان ها هم به همین دوستی هاست که خداوند به اندازه لازم بین انسان ها قرار داده است. پدر و مادر، فرزندشان را دوست دارند و فرزندان هم والدینشان را و مقدار این دو محبّت، یکسان نیست. اگر فرزندان به اندازه والدین، به آنها محبّت می داشتند، حاضر نمی شدند از خانه پدری خویش بروند و به زندگی مستقل برسند. در حیوانات و گیاهان، دوستی به گونه ای دیگر و با اندازه ای متفاوت وجود دارد.

بنیاد روابط بین انسان ها بر همین دوستی هاست، گرچه بعضی از انسان های خوش سلیقه، در انتخاب دوست، بهترین ها را بر می گزینند و جاذبه اولیای خدا، آنها را به سوی ولی اللّه می کشاند.

این محبّت از محبّت ها جداست

حبّ محبوب خدا حبّ خداست

راه رسیدن به محبّت الهی، از طریق اهل بیت است. در زیارت جامعه آمده است: «من اراد اللّه بدأکم و من وحده قبل عنکم»

در احوالات مرحوم قاضی طباطبایی آمده است که فرزندانش را توجیه می کرد که اشعاری درباره اهل بیت بخوانند تا مانند خون، در گوشت و پوست آنها جریان یابد و با آن بزرگ شوند، خود ایشان نیز گاهی چندین ساعت به تماشای حرم سیّد الشهداء می ایستاد و هیچ نمی گفت و فقط تماشا می کرد.

در روایات ما درباره فایده دوستی اهل بیت تعبیرات عجیبی وجود دارد. اساس اسلام، بر دوستی اهل بیت استوار است. دوستی اهل بیت در هفت جایگاه به کمک انسان می آید: نزد خدا، هنگام مرگ، نزد قبر، روز محشر، کنار حوض کوثر، به هنگام حساب و پل صراط، در قیامت از چند چیز سؤال می شود که یکی از آنها دوستی اهل بیت است

دوستی اهل بیت گناهان انسان را می ریزد، همان گونه که باد شدید، برگ از درخت می ریزد. مشابه این روایات، در کتاب های اهل سنّت هم آمده است.

مجله پاسدار اسلام شماره 329

رسول خدا (ص) در احادیثی می فرماید: مسواک بزنید و پاکیزه باشید؛ مسواک کردن بخشی از وضوست؛ اگر بر امتم سخت نبود امر می کردم که برای هر نمازی مسواک بزنند؛ آن قدر جبرئیل مسواک زدن را سفارش کرد که ترسیدم دندانم ساییده شود یا بریزد؛ هرگاه مسواک در دسترس نباشد انگشتان دست جایگزین آن اند؛ راه قرآن را پاکیزه کنید. پرسیدند: ای رسول خدا! راه قرآن چیست؟ فرمود: دندان هایتان. پرسیدند: با چه چیز؟ فرمود: با مسواک؛ چرا با دندان های زرد و دهان بدبو بر من وارد می شوید؟ چرا مسواک نمی زنید؟
امام باقر و امام صادق (سلام الله علیهما) می فرمایند: دندان ها را پاکیزه نگه دارید.
بر پایه روایتی، کعبه از بوی بد نفس های مشرکان به خدا شکوه کرد. خدای متعالی وحی فرمود: قومی را جایگزین آنان می کنم که با مسواک نظافت می کنند. پس از فرستادن پیامبر (ص) جبرئیل را بر او نازل کرد که مسواک و خلال کند.

امام صادق (ع) فرمود: مسواک زدن دوازه ویژگی و فایده دارد: سنت پیامبر (ص) است، دهان را پاکیزه می کند، چشم را روشنی می بخشد، خدا را خرسند، دندان ها را سفید، پوسیدگی دندان را برطرف و لثه را محکم و میل به غذا را زیاد می کند، بلغم را می برد، حافظه را تقویت می کند، نیکی ها وزیبایی ها را مضاعف می کند و فرشتگان بدان شاد می شوند.

رسول خدا (ص) می فرماید: دو رکعت نماز با مسواک نزد خدا از هفتاد رکعت بدون مسواک محبوب تر است و نیز می فرماید: هرکس روزی دو بار مسواک زند روش پیامبران را ادامه داده است.

مفاتیح الحیاه