چرا باید اهل بیت را دوست بداریم؟

بقا و پایداری جهان هستی، وابسته به نیروی جاذبه است. این نیروی سحرانگیز می تواند اجسام بسیار بزرگ مثل:کره زمین و خورشید و اجسام کوچک مثل: پشه و سوزن را نگه دارد. اگر نیروی جاذبه نبود، اتّفاقات وحشتنانکی رخ می داد. جاذبه بین اجسام، تصوّری بین انسان ها هم دارد و بقا و پایداری بین انسان ها هم به همین دوستی هاست که خداوند به اندازه لازم بین انسان ها قرار داده است. پدر و مادر، فرزندشان را دوست دارند و فرزندان هم والدینشان را و مقدار این دو محبّت، یکسان نیست. اگر فرزندان به اندازه والدین، به آنها محبّت می داشتند، حاضر نمی شدند از خانه پدری خویش بروند و به زندگی مستقل برسند. در حیوانات و گیاهان، دوستی به گونه ای دیگر و با اندازه ای متفاوت وجود دارد.

بنیاد روابط بین انسان ها بر همین دوستی هاست، گرچه بعضی از انسان های خوش سلیقه، در انتخاب دوست، بهترین ها را بر می گزینند و جاذبه اولیای خدا، آنها را به سوی ولی اللّه می کشاند.

این محبّت از محبّت ها جداست

حبّ محبوب خدا حبّ خداست

راه رسیدن به محبّت الهی، از طریق اهل بیت است. در زیارت جامعه آمده است: «من اراد اللّه بدأکم و من وحده قبل عنکم»

در احوالات مرحوم قاضی طباطبایی آمده است که فرزندانش را توجیه می کرد که اشعاری درباره اهل بیت بخوانند تا مانند خون، در گوشت و پوست آنها جریان یابد و با آن بزرگ شوند، خود ایشان نیز گاهی چندین ساعت به تماشای حرم سیّد الشهداء می ایستاد و هیچ نمی گفت و فقط تماشا می کرد.

در روایات ما درباره فایده دوستی اهل بیت تعبیرات عجیبی وجود دارد. اساس اسلام، بر دوستی اهل بیت استوار است. دوستی اهل بیت در هفت جایگاه به کمک انسان می آید: نزد خدا، هنگام مرگ، نزد قبر، روز محشر، کنار حوض کوثر، به هنگام حساب و پل صراط، در قیامت از چند چیز سؤال می شود که یکی از آنها دوستی اهل بیت است

دوستی اهل بیت گناهان انسان را می ریزد، همان گونه که باد شدید، برگ از درخت می ریزد. مشابه این روایات، در کتاب های اهل سنّت هم آمده است.

مجله پاسدار اسلام شماره 329