داشتم به این فکر می کردم که برای دوستانم چه هدیه ای بخرم؛ تا هم سوغات مذهبی سفرم باشد و هم به یاد من باشند؛ بعد اندیشیدم که آن چه آنها را به یاد خدای من بیندازد، ارزشش بیشتر از یاد من است و دوستی مان را پایدارتر خواهد کرد. مهر و سجّاده و تسبیحی برایشان آماده کردم و گوشی همراهم را برداشتم؛ تا با پیامکی از میهمانی آمدنم با خبرشان کنم.

گوشی همراه، لحظه ای مرا به فکر فرو برد؛ ارتباطات قوی و توانایی هایش، راه جدیدی پیش پای من گذاشت و تصمیم بهتری گرفتم. وقتی همة دوستانم جمع شدند و طبق معمول، بازار سِندها و بلوتوث ها فعال شد، با اجازة دوستان، سوغات های معنوی عصر جدید را برایشان فرستادم؛ گلچینی از مداحی ها، سخنرانی ها و قرائتی زیبا از قرآن و التماس دعایی که تا هر وقت این بسته های صوتی و تصویری در دستگاهتان است و از آنها استفاده می کنید، برایم دعا کنید».

یکی از دوستان شوخ طبعم، در حالی که مهر و تسبیح یادگاری را برانداز می کرد، گفت: «خوب خیرات شکار می کنی رفیق! با مهر و تسبیحت که در دست ماست، به یک ثواب می رسی؛ اما با این بسته های فرهنگی، برای هر کس فرستاده بشه، تو در ثوابش شریکی؛ پس ما چی»؟

یکی دیگر از دوستانم گفت: «غصه نخور، در این بازی هرمی، هر کجاش باشی، برنده ای»!

دیگری خندید و گفت: «تا باشه از این سیستم های هرمی و از این سوغات های معنوی جدید»!

حورا طوسی