امروز صبح تو اتوبوس چشمم به خانمی افتاد که ذوم شدن  نگاه من روی چهره اش موجب نوشتن این مطلب شد
ابروهای تاتو کرده ودماغ عمل شده ولب های بادکرده اش بدجوری توی ذوق می زد…
باخودم گفتم اینکه میگن قناعت ثروته فقط در مسائل مادی واقتصادی نیست بلکه انسان اگر بخواد راحت زندگی کنه وسرافراز باشه باید نگاهش به زندگی واطرافش توام با قناعت باشه یعنی به داشته های خودش اکتفا بکنه ونداشته هاش رواز هر راه ممکن وناممکنی نطلبه…درسته که خانم ها دوست دارن زیبا دیده بشن اما آیا دماغ کوچک زیباست؟ابروهای بدون مو ولبهای بادکنکی چطور؟
تعریف ما از زیبایی چیه ؟ آیا راضی بودن به همین چهره خدادادی باهمه تناسب وبی تناسبی اش ارزش نداره ؟

آیا این جور دستکاری ها ناسپاسی نیست؟

گاهی خیلی ها فراموش میکنند که بعضی ها حسرت نفس کشیدن با بینی سالم  وحسرت حرف زدن ودیدن دنیا را دارند…