خون حسین «علیه السلام» و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا، راه قبله را می نمایاند… اگر نبود خون حسین «علیه السلام»، جوشیدن سرد می شد و دیگر در آفاق جاودانه شب، نشانی از نور باقی نمی ماند…

حسین «علیه السلام» سرچشمه خورشید است… و بدان که سینه تو نیز آسمان لا یتناهی است با قلبی که در آن خورشید می جوشد، و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد در تپیدن: حسین، حسین، حسین… آن شراب طهور که شنیده ای بهشتیان را بدان می خوانند، میکده اش کربلاست و خراباتیانش این مستانند که این چنین بی سر و دست و پا افتاده اند. آن شراب طهور را که شنیده ای تنها به تشنگان راز می نوشانند. ساقی اش حسین است. حسین از دست یار می نوشد و ما از دست حسین «علیه السلام». عالم همه در طواف عشق است و دایره دار این طواف حسین «علیه السلام» است.

اینجا در کربلا، در سر چشمه جاذبه ای که عالم را بر محور عشق نظام داده است، شیطان اکنون در گیرودار آخرین نبرد خویش با سپاه عشق است و امروز در کربلاست که شمشیر شیطان از خون شکست می خورد: از خون عاشق، خون شهید.

ما همه افق های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کرده ایم. ما ایثار را دیدیم که چگونه تمثّل می یابد؛ عشق را هم، امید را هم، شجاعت را هم و… همه آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیده اند، ما به چشم دیدیم… آنچه را که حتی عرفای دلسوخته حتی بر سر دار هم نیافته اند، ما در شب های عملیات آزمودیم. ما عرش را دیدیم، پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند… تو بگو کیست که زنده تر است. شهید سید عبدالرضا موسوی یا من و تو؟ کیست که زنده تر است؟ تو بگو که آیا این تصاویر واقعی ترند یا روزهایی که من و تو واماندگان از قافله عشق یکی پس از دیگری می گذرانیم؟

زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرنده عشق تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند… راز خون را جز شهدا در نمی یابند. گردش خون در رگ های زندگی شیرین است، اما ریختن آن در پای محبوب، شیرین تر است و نگو شیرین تر، بگو بسیار شیرین تر است؛ راز خون در آنجاست که همه حیات به خون وابسته است.

شهادت جانمایه انقلاب اسلامی است و قوام و حیات نهضت ما در خون شهید است. رمز آنکه سید الشهداء «علیه السلام» را خون خدا می خوانند، در همین جاست…

اینها فرزندان قرن پانزدهم هجری قمری هستند، همانان که کره زمین قرن هاست انتظار آنان را می کشد تا بر خاک مبتدای این سیاره قدم گذارند و عصر ظلمت و بی خبری جاهلیت ثانی را به پایان برسانند.

عصر بعثت دگر باره انسان آغاز شده است و اینان، این رزمندگان، منادیان انسان تازه ای هستند که متولد خواهد شد؛ انسانی که خداوند توبه اش را پذیرفته و بار دیگر او را برگزیده است… بگذار آمریکا با مانورهای «ستاره دریایی» و «جنگ ستاره ها» خوش باشد. دریا، دل مطمئن این بچه هاست و ستاره ها نور از ایمان این بچه مسجدی ها می گیرند.

صحرای کربلا به وسعت تاریخ است و کار به یک «یا لیتنی کنت معکم» ختم نمی شود. اگر مرد میدان صداقتی، نیک در خویش بنگر که تو را نیز با مرگ انسی این گونه است!… آنان را که از مرگ می ترسند از کربلا می رانند… و مگر نه آنکه گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلای عشق آسان تر بریده شوند؟ و مگر نه آنکه از پسر آدم عهدی ازلی ستانده اند که حسین «علیه السلام» را از سر خویش بیشتر دوست داشته باشد؟

هر کس می خواهد ما را بشناسد داستان کربلا را بخواند؛ اگر چه خواندن داستان را سودی نیست اگر دل کربلایی نباشد. از باب استعاره نیست اگر عاشورا را قلب تاریخ گفته اند. زمان هر سال در محرم تجدید می شود و حیات انسان هر بار در سید الشهداء «علیه السلام». حُبّ حسین «علیه السلام» سرّ الاسرار شهداست.

«فاین تذهبون؟» اگر صراط مستقیم می جویی بیا، از این مستقیم تر راهی وجود ندارد: حُب حسین «علیه السلام». آری، کربلا از زمان و مکان بیرون است و اگر تو می خواهی که به کربلا برسی، باید از خود و بستگی هایت، از سنگینی ها و ماندنی ها گذر کنی… از عاشورای سال 61 هجری قمری دیگر زمان از عاشورا نگذشته است و همه روزها عاشوراست. زمان بر امتحان من و تو می گردد تا ببیند که چون صدای هل من ناصر امام عشق برخیزد، چه می کنیم؟…

شریان قیام ما نیز به قلب عاشورا می رسد و این چنین ما هرگز از جنگ خسته نخواهیم شد… آماده باشید که وقت رفتن است. هر شهید کربلایی دارد… و کربلا را تو مپندار که شهری است میان شهرها و نامی است در میان نام ها، نه! کربلا حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین «علیه السلام» راهی به سوی حقیقتی نیست… هر شهید کربلایی دارد… و برای ما کربلا پیش از آنکه یک شهر باشد یک افق است، یک منظر معنوی است که آن را به تعداد شهدایمان فتح کرده ایم، نه یک بار، نه دو بار، به تعداد شهدایمان…

هر شهید کربلایی دارد که خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می کشد تا پای آن شهید بدان کربلا رسد و آنگاه… خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را بالای نی، رمزی است بین خدا و عشاق؛ یعنی این است بهای دیدار.

سید شهیدان اهل قلم ، آوینی