آنجا كه تو رخساره نمايي همه چشمند
وانجا كه سخن ساز كني جمله جهان گوش

در سينه ترا گر نه غم خلق جهانست
از ناي تو شكواي قرون از چه زند جوش

فرياد تو ويران‌گر بنيان نفاق است
اي پرچم توحيد ترا زيب بر و دوش

بانك تو خروشي است ملامت‌گر تاريخ
برخاسته از ناي هزاران لب خاموش

بد خواه تو در حشر سرافكنده خويش است
همراه تو با عزت و اكرام هم‌آغوش

تا بر ورق دهر نشيند سخن عشق
هرگز نكند ياد ترا خلق فراموش

پاس تو نگهدارد و جاه تو شناسد
هر با خبر از دانش و هر بهره‌ور از هوش

حمید سبزواری