انگار تخم صبر هستیم که در خاک انتظار تاب می آوریم تا در هرم خورشید به بال وپر بنشینیم… راستی شروع انتظار ما به چه زمانی بر می گردد؟
…سنگینی بار انتظار بر پشت ما،سنگینی یک سال ودوسال نیست .سنگینی یک قرن ودو قرن نیست  حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست.
تاریخ انتظار وشکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا برما رفته است برمی گردد، به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست وبرگلوی مظلومیت نشست ، به آن سم اسب های کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد . به آن جنایتی که دست وپای مردانگی را برید.
از آن زمان تا کنون ما به آب حیات انتظار زنده ایم ، انتظار ظهور منتقم خون حسین.
تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر می رود، از عاشورا می گذرد وبه بعثت پیامبر اکرم می رسد . هم او در مقابل همه جهل وظلم وکفر وشرک وعناد وفسادی که جهان آن زمان را پوشانده بود وعده می فرمود که کسی خواهد آمد .
اما تاریخ صبروانتظار ما به دورتر ها برمی گردد، به مظلومیت وتنهایی عیسی ، به غربت موسی، به استقامت نوح واز همه اینها گذر می کند تا به مظلومیت هابیل می رسد.
انتظار وبردباری ما را وسعتی است از هابیل تا کنون وتا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین وآسمان وآوردن مژده ظهور امام زمان…
خداکند توبیایی “سید مهدی شجاعی”