واسه هر چیزی تو این عالَم واقعی یه امتیازاتی هست که می شه به اون امتیازات اعتنا کرد. حتی دیدم بعضیا رو که برا به دست آوردن بعضی از امتیازات دنیوی، خودشونوبه آب وآتیش می زنن. گاهی اوقاتم دیدم بعضیا برا رسیدن به یه چیزی که امتیاز داره، دروازپاشنش درمی یارن.
به همین خاطره که برا همه چیز، همه جا، همه کس می شه امتیازی رو قایل شد و پی اون امتیازو گرفت. فی المثل از همین حوزه علمیه و عالَم طلبگی بگم که خیلیا رو دیونه وار سراغ به سمتِ خودش کشونده و چقدرم راضین و دوس دارن همه چیزروفداش کنن، تا اون امتیازاتِ شونو نگه دارن. بزارین ازاون امتیازاتی که حوزه داره فقط چندتاشو گذری بگم.
وقتی آدم طلبه می شه ، می گن فلانی به زیور ارزشهای الهی آراسته شده .
می تونه تواین راه از خودش اندیشه، فکرپاک و متعالی بروز بده.
سومی مهمه: اصلا خودشو آماده می کنه برابدست آودن تربیت اسلام ناب محمدی(ص).
تازه می تونه تو ادامه راه، خودش چراغ هدایت برا دیگران بشه.
طلبه ارزشش خیلی بالاست. چون پاشو جای پای پیامبرو امام قرار می ده.
می تونه وجود خودش رو باعلوم اهل البیت علیهم السلام زینت بده ؛ زبانش زبان امام و عملش عمل امام بشه.
یه امتیاز واقعی دنیوی و اخروی رو هم می تونه به دست بیاره و اون اینکه: در معرض بهره مندی از لطف بی کران خدا و توجه ذات اقدس الهی قرار می گیره . شاید بگین اینو از کجا می گی ؟ جوابش اینه که پیامبربزرگوار اسلام(ص) می فرماید: (اذا اراد الله بعبدٍ فقَّهَهُ فی الدین) وقتی خدا به بنده اش یه نگاه خاصی بکنه اونو مجتهد تو احکام اسلام یا تلاش گر تو احکام الهی قرار می ده .