قطعنامه 598 ، هشتمين قطعنامه‌اي بود که شوراي امنيت سازمان ملل از ابتداي تجاوز علني رژيم بعثي عراق به جمهوري اسلامي ايران ، صادر کرده بود. همه قطعنامه‌هاي قبلي به علت جهت گيري ناعادلانه آنها از سوي ايران رد شده بود اما در ابتداي صدور قطعنامه 598 بعلت نکات مثبتي که در اين قطعنامه گنجانده شده بود از سوي جمهوري اسلامي اعلام شد که ايران جاي بحث و مذاکره در اين قطعنامه مي‌بيند و آن را نه رد کرد و نه قبول؛ ولي سرانجام در تاريخ 27 تير 1367 اين قطعنامه مورد قبول جمهوري اسلامي ايران قرار گرفت.

 متن قطعنامه 598:

شوراي امنيت، با تأييد مجدد قطعنامه (1986 ميلادي) 582 خود، با ابراز نگراني عميق از اين که علي رغم در خواستهايش براي آتش بس، منازعه بين ايران و عراق به شدت سابق با تلفات شديد انساني و تخريب مادي ادامه دارد، با ابراز تأسف از آغاز و ادامه منازعه، همچنين با ابراز تأسف از بمباران مراکز صرفاً مسکوني غيرنظامي، حملات به کشتيراني بي طرف يا هواپيماهاي کشوري، نقض قوانين بين المللي انسان دوستانه و ديگر قوانين ناظر بر درگيري مسلحانه، بويژه کاربرد سلاحهاي شيميايي برخلاف الزامات پروتکل 1925 ژنو، با ابراز نگراني عميق نسبت به احتمال تشديد و گسترش بيشتر منازعه، مصمم گرديد به تمامي اقدامات نظامي بين ايران و عراق خاتمه بخشد، معتقد شد که مي بايد يک راه حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه و پايدار بين ايران و عراق به دست آيد…

 یک سال بعد ، حضرت امام خميني ضمن پذیرش قطعنامه،…

 پيام مهمي   خطاب به ملت ايران صادر فرمودند که در قسمتي از اين پيام آمده است : «‌ و اما در مورد قبول قطعنامه که حقيقتا مسأله بسيار تلخ و ناگواري براي همه و خصوصا براي من بود اين است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شيوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجراي آن مي‌ديدم ، ولي به واسطه حوادث و عواملي که از ذکر آن فعلا خودداري مي‌کنم و به اميد خداوند در آينده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامي کارشناسان سياسي و نظامي سطح بالاي کشور ـ که من به تعهد و دلسوزي و صداقت آنان اعتماد دارم ـ با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم و در مقطع کنوني آن را به مصلحت انقلاب و نظام مي‌دانم و خدا مي‌داند که اگر نبود انگيزه‌اي که همه ما و عزت و اعتبار ما بايد در مسير مصلحت نظام و مسلمين قرباني شود، هرگز راضي به اين عمل نمي‌بودم و مرگ و شهادت برايم گواراتر بود ، اما چاره چيست ؟ همه بايد به رضايت حق تعالي گردن نهيم ديروز روز امتحان الهي بود که گذشت و فردا امتحان ديگري است که پيش مي‌آيد …. من باز مي‌گويم قبول اين مسأله براي من از زهر کشنده‌تر است ، ولي راضي به رضاي خدايم و براي رضايت او اين جرعه را نوشيدم و نکته‌اي که تذکر آن لازم است در قبول اين قطعنامه فقط مسؤولين کشور ايران با اتکاي خود تصميم گرفتند. تصميم امروز فقط براي تشخيص مصلحت بود …. بدانيد که پيروزي از آن شماست .»>

مرکز اسناد انقلاب اسلامی