مَنْ ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافًا کَثیرَةً وَ اللّهُ یَقْبِضُ وَ یَبْسطُ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ (بقره/245)

در ایامی که تحصیل می کردم، یک روز پنج ریال بیشتر پول نداشتم و در خیابان راه می رفتم که یکی از طلاب به من رسید و گفت : پنج ریال داری به من قرض بدهی؟ فکر کردم که اگر این پول را به او بدهم ، خودم بی پول می مانم؛ ولی با خود گفتم که کار این بنده خدا را راه می اندازم؛ خداوند کریم است ، پول را به او دادم. چند قدمی که رفتم یکی از همشهریهای من از اهالی مشکین شهر به من رسید، با هم مصافحه کردیم. موقع خداحافظی پولی در دست من گذاشت و رفت. چون نگاه کردم، دیدم پنج تومان (پنجاه ریال ) است .

بار دیگر، یکی از طلاب به من رسید و از من پنج تومان قرض خواست. این دفعه نیز با خود گفتم خدا کریم است. اکنون که این آقا معطل است، کار او را راه می اندازم. پول را به او دادم .چون مقداری جلوتر رفتم، یکی دیگر از همشهریهای خود را دیدم. پس از مصافحه و احوال پرسی موقع خداحافظی پولی در دست من گذاشت و رفت. چند قدم جلوتر رفتم. نگاه کردم دیدم پنجاه تومان (پانصد ریال) است .

ناگاه به یاد آیه شریف افتادم که« مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها …» أنعام/160؛ یعنی:« هر کس عملی نیک انجام دهد، ده برابر به او پاداش می دهیم » .دیدم بار اول پنج ریال داشتم چون به یک نیازمندی قرض دادم، خدای کریم پنجاه ریال رساند و چون پنجاه ریال را قرض دادم، خداوند کریم در عوض پنجاه تومان یعنی درست ده برابر رسانید . هر چه منتظر شدم و دعا کردم که کسی پیدا شود و این پنجاه تومان را قرض بگیرد، بلکه پانصد تومان (پنج هزار ریال) شود، دعایم مستجاب نشد .

حضرت آیت الله میرزاعلی مشکینی (مده)