بدانيد دنيايى كه نسبت به آن آرزومنديد و به آن ميل داريد، و آن گاهى شما را به خشم و زمانى به خشنودى مى برد، نه خانه شماست و نه منزلى كه براى آن آفريده شده ايد، و نه جايى كه شما را به آن دعوت كرده اند. بدانيد كه دنيا براى شما باقى نمى ماند و شما هم در آن باقى نخواهيد ماند؛ اگر دنيا شما را به ظاهرش فريفت از شرّش نيز بيم داد.

پس به خاطر بيم دهي اش از آنچه فريبتان مى دهد، از آن چشم پوشى كنيد، وبه خاطر ترساندنش از طمع به آن خوددارى نماييد، و در دنيا براى آخرتى كه به آن دعوت شده ايد، بر يكديگر پيشى گيريد، و با عمق دل از دنيا روى بگردانيد. نبايد احدى از شما به خاطر چيزى از دنيا كه از او گرفته شده، چون كنيز ناله بزند.

و با شكيبايى بر طاعت خدا و محافظت بر آنچه از كتابش كه حفظ آن را از شما خواسته است، نعمت خدا را بر خود تمام كنيد. بدانيد در صورتى كه پايه دين خود را حفظ نموده باشيد، از دست دادن متاع دنيا به شما زيانى وارد نكند. و بدانيد در صورت تباه كردن دين، آنچه از دنيا حفظ كرده ايد، به شما سودى ندهد.
خداوند دل هاى ما و شما را متوجّه حق كند و شكيبايى را به ما و شما ارزانى دارد.

بخشی از خطبه 172 نهج البلاغه به نقل از عرفان