آن کسی که دستش خالی نیست بلکه از امور مادّی پر است و فراوان دارد، اگر چهار سنّار هم به این و آن کمک کند، خوب است، امّا خیلی هنر نکرده است. چرا؟ چون دستش پر است. اگر کمکی هم کند، چیزی از او کم نمی‏شود. اگر آنجایی که می‏بینی از تو کم می‏شود و نسبت به امور دنیایی تعلّق داری، آنجا انفاق کردی ارزش دارد، «وَ الصَّدَقَةُ فِی الْقِلَّةِ».

سوم؛ «وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِیبَةِ»، آنگاه که مصیبتی متوجّه مؤمن می‏شود، صبر می‏‎کند، تحمّل می‏کند، نعوذبالله زبان به شکایت از خداوند نمی‏گشاید. این صبر کاشف از این است که رابطه اش با خدا رابطه‎ای معنوی و قوی است، «وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِیبَةِ»، این عمل ارزشمند است.

چهارم؛ «وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ»، حلم یعنی بردباری، آنگاه که نیروی خشمش برانگیخته می‏شود و عصبانی می‎شود، خودش را کنترل می‎کند و این حلم و بردباری کشف از ایمان او می‏کند. مؤمن هنگام خشم جلوی خودش را می‎گیرد تا خشم و غضبش افسار گسیخته نباشد. این هم یکی از نشانه‎های مؤمن بود.

پنجم؛ «وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ»، معمولاً‌ کسانی که مبتلا به دروغگویی می‏شوند، به خاطر یکی از این دو چیز است: یا جلب منفعت است یا دفع ضرر، ریشة دروغگویی ایندو هستند. شخص چون می‏ترسد که منفعتی را از دست بدهد، دروغ می گوید. مثلاً مشتری آمده، برای آنکه نکند از دستش بدهد به او دروغ می گویی، از خوف اینکه منفعتی را از دست بدهد دروغ می‏گوید، یا از آنطرف، از اینکه ضرری متوجّه‏اش شود، بیم دارد. آنجا خوف از دست رفتن منفعت بود، این یکی خوف از جلب ضرر است، لذا دفع ضرر هم علّت متوسّل شدن به دروغ می‏باشد. اوّلی جلب منفعت بود، دوّمی دفع ضرر. «وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ». آنجایی که مؤمن بیم دارد نفعی از دستش برود یا ضرری متوجّه‎ا‎‎‎‏ش شود، بازهم راست می‎گوید.

خبر آنلاین

صفحات: 1· 2