خواجه نصیرالدین طوسی(ره) وقتی که در بغداد حالش دگرگون شد و فهمید نزدیک است که از این دنیا به جوار الهی رحلت کند،وصیت کرد:

مرا از کنار امام هفتم(ع) باب الحوائج الی الله نبرید و در عتبة.(عتبة:آرامگاه هر یک از امامان شیعه می گویند) به خاک بسپارید وروی قبرم در پیشگاه امام هفتم(ع) مثلاً نوشته نشود:»آیت الله« یا »علامه«؛چون آن بزرگوار قرآن ناطق وامام ملک و ملکوت است.بلکه روی قبر من بنویسید: ﴿وکلبهم باسط ذراعیه بالوصید﴾ (سوره کهف،آیه 18)؛ و سگ آنها [اصحاب کهف] دست های خود را بر دهانه غار گشوده بود (و نگهبانی می کرد).