پای درس حاج آقا پناهیان:
حضرت امام يك بار نماز را توصيف مي‌نمودند، مي‌فرمودند ما نماز مي خوانيم، حمد و سوره را مي‌خوانيم بعد مي‌گوييم الله اكبر خدا بزرگ تر از آن است كه من بايستم و باهاش حرف بزنم. بعد مي‌گوييم سبحان الله ركوع مي‌كنيم و مي‌گوييم خدا پاك تر از آن است كه بگوييم الله اكبر و بعد بلند مي‌شويم مي‌گوييم الله اكبر، خدا بزرگ تر از آن است كه من بگويم سبحان الله. بعد به سجده مي رويم، مي‌گوييم سبحان الله، بابا خدا پاك تر از آن است كه من بگويم خدا بزرگ تر از آن است كه من تسبيحش كنم. بعد بلند مي‌شويم مي‌گوييم الله اكبر، ببين چه نماز قشنگي است.در آخر اين نماز طرف مي‌ميرد و مجبور است كه بگويد “به حول الله و قوه اقوم و اقعد واركع و اسجد “.خدا مي‌گويد حالا دستت را بگير بلند شو دوباره از اول، يك دور ديگر اين راه را برويم، از اول برويم. كمي با من حرف بزن. كمي با خدا حرف مي‌زند و بعد مي‌گويد زشت شد، الله اكبر. خدا بزرگ تر است كه من… سبحان الله و دوباره الله اكبر و دوباره سبحان الله و دوباره الله اكبر و… بعد “اشهدان لا اله الله ” شهيد شد، به شهادت رسيد. ولي خدا جانش را نمي‌گيرد، مي گويد حالا دوباره برگرد زندگيت را ادامه بده. يك دفعه اي يادش مي‌آيد كه چقدر آدم اينجا هست و مي گويد “السلام عليكم و رحمه الله و بركاته ” شما كي اينجا بوديد؟ مي‌گويند ما خيلي وقت است كه اينجا بوديم، ما هم داشتيم نماز مي‌خوانديم.