عجیب است که در حساس‏ترین نقاط دینی ما اگر کسی عمر خود را صرف قرآن بکند، به هزار سختی و مشکل دچار می‏شود؛ از نان، از زندگی، از شخصیت، از احترام، از همه چیز می‏ افتد و اما اگر عمر خود را صرف کتاب هایی از قبیل‏ کفایه‏ بکند صاحب همه چیز می ‏شود.در نتیجه هزارها نفر پیدا می‏ شوند که‏ کفایه‏ را چهارلا بلدند؛ یعنی خودش را بلدند، ردّ کفایه‏ را هم بلدند، ردّ ردّ او را هم بلدند، ردّ ردّ ردّ او را هم بلدند، اما دو نفر پیدا نمی ‏شود که قرآن را به درستی بداند!!!

از هرکسی درباره یک آیه قرآن سؤال شود می‏ گوید باید به تفاسیر مراجعه شود. عجب‏تر این که این نسل که با قرآن این طور عمل کرده از نسل جدید توقع دارد که قرآن را بخواند و قرآن را بفهمد و به آن عمل کند!اگر نسل کهن از قرآن منحرف نشده بود قطعاً نسل جدید منحرف نمی ‏شد.در رهبری نسل جوان، بیش از هر چیز دو کار باید انجام شود: یکی باید درد این نسل را شناخت و آنگاه در فکر درمان و چاره شد. بدون شناختن درد این نسل هرگونه اقدامی بی ‏مورد است. دیگر اینکه نسل کهن باید اول خود را اصلاح کند .

نسل کهن از بزرگترین گناه خود باید توبه کند و آن مهجور قرار دادن قرآن است.همه باید به قرآن بازگردیم و قرآن را پیشاپیش خود قرار دهیم و در زیر سایه قرآن به سوی سعادت و کمال حرکت کنیم .

منبع: شهید استاد مرتضی مطهری / کتاب ۱۰ گفتار، بخش رهبری نسل جوان، قرآن و مهجوریت