ایمان مذهبی، در انسان، نیروی مقاومت می آفریند و تلخی ها را شیرین می کند. انسان باایمان، می داند که هر چیزی در جهان، حساب معینی دارد و اگر عکس العملش در برابر تلخی ها به نحو مطلوب باشد، فرضاً خود این، غیر قابل جبران باشد، به نحوی دیگر، از طرف خداوند متعال جبران می شود.

از نظر شخص باایمان پیری در حکم پایان کار نیست و به علاوه، یک فرد باایمان، همواره فراغت خویش را با عبادت وانس با ذکر خدا پر می کند و دوست داشتنی می شود؛ به طوری که لذت زندگی در دورة پیری، برای مردم خداپرست، از دورة جوانی بیشتر می گردد.

قیافة مرگ در چشم فرد باایمان، با آن چه در چشم فرد بی ایمان می نماید، عوض می شود. از نظر چنین فردی، مرگ، دیگر نیستی و فنا نیست؛ انتقال از دنیای فانی و گذرا به جهان باقی و پایدار و از جهانی کوچک تر به جهانی بزرگ تر است؛ مرگ، منتقل شدن از جهان عمل و کشت به جهان نتیجه و محصول است؛ از این رو، چنین فردی، نگرانی های خویش را از مرگ، با کوشش در کارهای نیک که در زبان دین، «عمل صالح» نامیده می شود، برطرف می سازد.

از نظر روان شناسان، مسلم و قطعی است که بیشتر بیماری های روانی که ناشی از ناراحتی های روحی و تلخی های زندگی است، در میان افراد غیرمذهبی، دیده می شوند.

 مجموعه آثار شهید مطهری، ج 2 (انسان و ایمان).