دوازده تیرماه یادآور یکی از تلخ ترین خاطرات مردم ایران و در عین حال یکی از آشکارترین موارد نقض حقوق بشر از سوی دولت آمریکا است.

در 12 تیرماه 67 (برابر با سوم ژوئیه 1988) یک فروند هواپیمای مسافری ایرباس خطوط هوایی جمهوری اسلامی که از بندرعباس عازم دوبی بود، بر فراز آب‌های خلیج فارس و در نزدیکی جزیره هنگام مورد حمله یگان دریایی آمریکا مستقر در آبهای خلیج فارس قرار گرفت و سقوط کرد.

این هواپیما که با 2 فروند موشک کروز ناو “وینسنس” مورد حمله قرار گرفت، حامل 290 مسافر و خدمه بود که تمامی آنها اعم از 66 کودک، 53 زن و 46 تبعه کشورهای خارجی کشته شدند.

کاپیتان “راجرز” فرمانده ناو “وینسنس” در حالیکه این ناو حدود 4 کیلومتر در آبهای ایران قرار داشت، هنگام عبور هواپیمای مسافربری ایران از خلیج فارس که عازم دوبی بود، با “احتمال وقوع یک درگیری نظامی” دستور برقراری آرایش نظامی را داد.

در آن سو کاپیتان رضایی خلبان هواپیمای ایرباس 655 وضعیت را به فرودگاه بندر عباس عالی گزارش کرد و با قطع ارتباط به مسیر خود ادامه داد.

سی ثانیه بعد…

 اولین موشک بال سمت چپ هواپیما را جدا کرده و متعاقباً موشک دیگر نیز مستقیم به قسمت دم هواپیما برخورد کرده و آنها را از جا کندند و هواپیما مستقیم به سمت دریا شیرجه رفت.

هشتاد و چهار ثانیه پس از شلیک موشک‌ها، هواپیمای ایرباس ایرانی به سطح دریا برخورد کرد و منهدم شد.

چند لحظه بعد به کاپیتان راجرز اعلام شد که قطعات هواپیمای ساقط شده که از آسمان به دریا می‌افتند بسیار بزرگتر از یک اف ـ 14 هستند و زمانی که رسانه‌های ایران اخبار هدف قرار گرفتن یک هواپیمای مسافربری و تصاویر قربانیان را منتشر کرد، همه دنیا متوجه این جنایت بزرگ آمریکایی شد.

ناو آمریکایی که وارد آبهای ایران شده بود با ادعای اینکه تصور  شده این هواپیما یک جنگنده اف 4 است، هواپیمای مسافربری ایران را مورد هدف قرار داد و در حالیکه هواپیمای مسافربری ایرانی در فاصله 38 کیلومتری ناو قرار داشت، کاپیتان راجرز فرمانده وینسنس با احتمال وقوع یک درگیری نظامی دستور برقراری آرایش نظامی داد.

با توجه به تجهیزات پیشرفته به کار رفته در ناو جنگی “وینسنس” و دلایل دیگری که با مرور حادثه و کارشناسی آن به دست آمد، عمدی بودن این جنایت ثابت شد.