استاد وارد کلاس شد و دید بحث میان شاگردان به قدری بالا گرفته که متوجه ورود او نشدند. یکی از این می گفت که چقدر همه چیز گران شده و شاید دیگر نتواند کلاس هایش را بیاید و دیگری از این می گفت که هر روز چند شیفت کار می کند اما از بس ولخرجی می کنند باز هم کم می آورند!
استاد با صدای بلند سلامی کرد و همه سر جایشان نشستند. استاد یاد داستانی از گلستان افتاد و آنرا روی تخته نوشت:
«از یکی از اساتید سالخورده شنیدم که به مریدش گفت: ای پسر تعلق خاطر آدم به روزی به قدری است که اگر به روزی ده بود، از مقام فرشتگان بالاتر می رفت:
روانت داد و طبع و عقل و ادراک
جمال و نطق و رای و فکرت و هوش
کنون پنداری ای ناچیز همت
که خواهد کردنت روزی فراموش»1

پی نوشت:
1- ساده شده ی حکایت هفتم، از باب هفتم در تاثیر تربیت، از کتاب گلستان سعدی. با این معنا که خداوندی که نعمت های عظیمی چون عقل و هوش و زیبایی و کلام و… به ما داده است، روزی ما را نیز برایمان در نظر گرفته است.

مریم محبی

ممیزی کتاب یا به تعبیر برخی جریانات «سانسور کتاب» همواره از موارد مورد اختلاف میان ناشران، نویسندگان و مترجمان با متولی حوزه نشر و کتاب یعنی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده است. گاهی تیزی تیغ ممیزی صدای نویسندگان را درمی‌آورد و برخی اوقات نیز بسته به فضای سیاسی و جناح حاکم در وزارت ارشاد، کُندی آن داد دیگر دلسوزان حوزه فرهنگ را. مسلم اینکه تا کنون در هر شرایطی عده‌ای منتقد ممیزی کتاب هستند؛ گاه به شدت و گاه به ضعف آن.

منتقدان به ممیزی کتاب در داخل کشور هم گاهی یکی از علل عدم اشتیاق و رونق صنعت نشر را همین «سانسور کتاب» می‌خوانند و رونق کتاب و کتاب‌خوانی در کشورهای دیگر را ناشی از سهولت چاپ موضوعات مختلف و نبود دغدغه‌ای به نام «ممیزی و اصلاح» می‌دانند.

در این گزارش، بدون ورود مستقیم به بحث صحت ادعاهای دو طرفِ همیشه منتقد در جریان ممیزی کتاب، مقوله «ممیزی کتاب» و  تعیین حد و مرز در این حوزه در کشورهای دیگر را مورد بررسی قرار داده‌ایم.

مطلب اصلی به همراه فیلم ها و تصاویر مربوطه را از این لینک ببینید و بخوانید.