آیت‌الله خزعلی از آیت‌الله محمّدرضا بروجردی نقل کردند که:
پدر آقای مشکور در عالم خواب می‌بیند به حرم امام حسین(ع) مشرّف شده است و همه مردمی که آنجا به زیارت مشغول هستند ـبه جز چند نفر ـ به صورت حیوانات دیده می‌شوند.
در همان حال نیز مشاهده می‌کند که جوانی به حرم وارد شده و گفت: السّلام علیک یا ابا عبدالله
و از آن حضرت جواب شنید:
و علیک السّلام احسنت.
آقای مشکور می‌گوید:
از خواب بیدار شده و به حرم مشرّف شدم، منظره حرم را همان‌طور که درخواب دیده بودم، مشاهده کردم، البتّه همه به صورت انسان بودند؛ امّا افراد همان افرادی بودند که در خواب آنها را مشاهده نموده بودم.
چیزی نگذشت که ناگهان دیدم همان جوان نیز آمده و سلام داد؛ ولی من جواب سلام حضرت را نشنیدم.
سراغ جوان رفته و جریان خوابم را به او گفتم.
جواب داد که برای او مهم نیست.
گفتم: چطور این خواب برای شما مهم نیست؟
گفت: من جواب آن حضرت را شنیدم.
گفتم: شما چه کردی؟
جواب داد: من هر شب جمعه به زیارت حضرت می‌آیم و هر بار پدر یا مادرم را به حرم می‌آورم.
یک بار پدر و مادرم هر دو با هم گفتند ما را ببر.
در بین راه، پدرم به زمین خورد و از راه رفتن عاجز شد؛
ولی باز ازمن خواست که او را به حرم ببرم. من او را روی دوش خودم قرار داده و به حرم بردم؛ بنابراین حضرت جوابم را دادند و مرا تحسین کردند.

حجّت‌الاسلام ابوالقاسم غروی می‌فرمودند:
شخصی نزد پدرم آمد و طلب استخاره کرد.
پدرم گفت: بد است، ضرر می کنی؛ بلکه در هر معامله‌ای که انجام دهی ضرر خواهی کرد.
آن مرد گفت: آقا چرا این طور است؟
من می توانم کار را بیافرینم؛ امّا در عین حال همیشه متضرّر می‌شوم.
پدرم گفت: می‌خواهی علّت آن را بدانی؟
گفت: آری.
فرمود: علّت آن دو چیز است:
یکی به خاطر خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنی؛ دوم به دلیل بی‌اهمّیتی و استخفافی که نسبت به نماز داری. مثلاً همین امروز نماز تو قضا شده است. هر گاه احتیاج به غسل داشتی، باید قبل از طلوع آفتاب غسل کنی و نمازت را با طهارت بخوانی.
آن مرد گریه کرد و رفت.
بعد از مدّتی نزد پدرم آمد؛ ولی هنوز خانه خود را تبدیل نکرده بود.
چندی بعد معلوم شد که این خانه از قبل، محلّ زندان دولت بوده و در آنجا ظلم و ستم‌های زیادی به مردم شده است.
در آب انبار آن خانه، سنگ‌های بزرگی بوده است که با برداشتن سنگ‌ها سیاه چال‌های زندان ظاهر شد.

مرحوم آیت‌الله حق شناس نقل می‌کردند:
موقعی که من در «قم» ساکن بودم، یکی از جوان‌هایی که با من رابطه داشت، نامه‌ای به من نوشت که: فلانی، مرا برای سربازی طلبیده‌اند. شما دعا بفرمایید تا شاید از آن خلاص شوم.
من هم به حرم حضرت معصومه(س) رفتم و برای نجات او دعا کردم.
شبانگاه خواب دیدم که جوان یاد شده به اتاق من آمده و به سینه می‌زند و حسین، حسین می‌گوید.
خواب را برای مرحوم آیت‌الله آقای حجّت نقل کردم.
ایشان چنین تعبیر فرمود: این شخص مضطرّ است بیشتر درباره او دعا کنید.
من هم اجابت کرده و بیشتر دعا کردم. تا آنکه شبی مجدّدا در عالم خواب به من گفتند: ما رفتن به سربازی را از او بر می‌داریم به شرط آنکه او نماز بخواند و هر گاه در نماز کوتاهی کند، دوباره او را مبتلا می‌کنیم.
من پس از بیدار شدن از خواب بسیار تعجّب کردم و همان طور که در خواب شرط شده بود، دستوری را طیّ نامه برای او نوشتم.