شب های گرسنگی شان را

وقتی

با کوله باری از تبرک

پاورچین می گذشتی

عدالت ناشناس نان و خرما

پشت درخانه هایشان

بی دریغ در تولد بود

اما رد پایت را

تاریکی بخیل با خود می برد

و هنوز نفرین هایشان

سهم بلندبالایی ات…

به جان گریه های هزارویک شبت مولا

بگو حلالشان کردی؟