من یتّق اللّه یجعل له مخرجا (سوره ی طلاق)

یعنی: آن که تقوا پیشه کند، خداوند او را خلاصی می دهد. تقوا و پارسایی، حالتی در درون انسان است. خداوند این حالت را، موجب رهایی انسان می شمارد. کسی را امید به رهایی و آرامش است که نخست درون خویش را از قید و بند برهاند.

جهان بر مردمی سخت و تنگ می گیرد که دل به تنگی و تاریکی داده اند. تقوا، یعنی خود داری، و کسی برخوردار است که خود دار باشد. آری؛ میان برخورداری تا خود داری، یک گام است که آن را تقوا می گویند و تقوا چشمه ای است که از درون می جوشد. دل تنگ، آن است که در تنگنای زندگی، دست به هر گیاهی می آویزد، اما از یاد می برد که محکم ترین ریسمان نجات، در درون اوست.