پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم می‌فرمایند:

به واجبات خدا عمل کن، تا با تقواترین مردم باشی؛

به قسمت الهی راضی باش، تا بی‌نیازترین مردم شوی؛

از حرام‌های خدا پرهیز کن، تا پرهیزکارترین مردم باشی،

و با کسی که همسایه توست، خوش رفتاری کن، تا مؤمن باشی.

پرهیزکارترین شخص کسی است که به تکلیف‌های واجب الهی عمل کند؛

بی‌نیازترین و ثروتمندترین انسان هم کسی است که به قسمت خدا راضی و قانع باشد.

حرص و افزون خواهی مایه رنج آدمی است و آرامش روحی را از او می‌گیرد؛ برعکس اگر قانع باشد و به رزق مقدّر الهی راضی باشد، همیشه

خود را برخوردار احساس می‌کند، چون ریشه غنا و بی‌نیاز در روح است و اگر کسی میلیاردها ثروت داشته باشد ولی قناعت و رضا نداشته

باشد، همیشه در کمبود و نیاز است.

وَرع و پرهیزکاری و پارسایی در پرهیز از محرّمات است؛ این سخن در گفتار، ساده و کوچک است، اما در عمل همه ابعاد وجودی انسان و همه

لحظات عمر و صحنه‌های زندگی او را در بر می‌گیرد.

پرهیز از گناهان مربوط به زبان، گوش، چشم، قلب، فکر، درآمد و خرج، معاشرت و ادای حقوق انسان را پارسا می‌سازد.

مجاورت و همنشینی و سلوک شایسته با دیگران نیز از جلوه‌های دیگر اخلاق اسلامی است؛ آری، مؤمن را از رفتارش می‌توان شناخت نه از

گفتار و ادّعا.