ذکر حق کمال وجودی است زیرا ذکر غیر از دعا و سؤال است و خداوند به بهترین وجه، واجد آن است، سالکِ مُتَعبّد نیز می کوشد به خُلقِ الهی مُتَخلّق و به وصف او متّصف شده و ذاکر حق باشد، لذا یکی از مهمترین خواسته ها در نیایش ما از خداوند، همان چیزی است که خداوند مؤمنان را به آن امر فرموده یعنی اصل ذکر و تکثیر آن و توسل به آن و تداوم آن هر چند ذکر واحد باشد، زیرا دوام غیر از کثرت است.

در مناجات شعبانیه چنین آمده است:
«الهی و ألهِمنی وَلَهاً بذکرک إلی ذکرک» و «و أن تجعلنی ممّن یدیم ذکرک»

و در دعای کمیل چنین آمده:
«أتقرّب إلیک بذکرک» و «تُلهمنی ذکرک» و «لهج به لسانی مِن ذکرک» و «أن تجعل أوقاتی من اللیل و النهار بذکرک معمورة» و «و ذکره شفاء»

و در دعای ابوحمزه ثمالی چنین آمده:
«اللّهمّ أشغلنا بذکرک» و «اللّهمّ خُصَّنی منک بخاصّة ذکرک»

هم به طور اختصاصی به یاد تو باشم و هم به طور خاص به یاد من باشی. در این موراد، خواسته های زیادی راجع به ذکر خدا مطرح شده است که گذشته از تداوم آن تولّه و دلباختگی و شیدایی و هَیَمان و بیتابی در نام و یاد خدا از کامل ترین مراحل ذکر بنده نسبت به خداست.