کسی را که بیشتر از همه دوست دارید کیست؟ او را در ذهنتان تصور کنید. پدر، مادر، دوست، خواهر، برادر یا هر کسی که هست. کسی که فکر کردن به مرگش، وقتی هنوز زنده است، باعث سرازیر شدن اشکتان می شود و همیشه از خدا می خواهید مرگش را در زمان حیات شما قرار ندهد. حالا فرض کنید موجود ناپاکی پیدا می شود عزیز شما را به نحو فجیعی به قتل می رساند و همزمان، کس دیگری را هم می کُشد. در ادامه ی فرضتان، این را هم اضافه کنید که نفر سوم موفق می شود که این انسان شرور را دستگیر کند و قصاص عزیزِ از دست رفته اش را از او بستاند. انسان که نمی تواند دو بار بمیرد به همین خاطر این میان، شما می مانید و داغ عزیزتان که بی جواب مانده است. مگر نه؟

آیا دلتان نمی خواهد که آن قاتل ناجوانمرد، دیگر بار از دل خاک بیرون بیاید و برای کار پستی که به آن تن در داده است و داغی که به دل شما گذاشته است، مجازات شود؟ جالب است بدانید که انتقام از قاتلان پست فطرتی که بیش از یک نفر را کشته اند، یکی از دلایل رجعت است.
با ما همراه شویم تا با چند «دو دو تا، چهارتا»ی ساده، منطق بازگشت مؤمنان و کافران به دنیا را بفهمیم.(1)

کافران، برای محاکمه برمی گردند
اوّلین چیزی که باید برای فهم رجعت در ذهنتان باشد، این است: همانگونه فکر کنید که خداوند برنامه ها را چیده است؛ یعنی بر اساس سنّت های او. به عبارت دیگر، جهان نه مطابق خواست ما پیش می رود و نه مطابق زورگویی قدرتمندان؛ بلکه جهان از مخلوقات خداوند است که به دست توانمند خودش اداره می شود.
حالا حتماً شنیده اید که «سر بی گناه تا پای دار می رود؛ امّا بالای دار نمی رود.» چنین توقعی از عدالت پروردگار متعال نیز می رود! با این حال، بسیار دیده ایم که بی گناهان تار و مار شده اند و اهل باطل، سلطان! در حالی که خداوند فرموده است: «امّا کسانی که کفر ورزیدند؛ در دنیا و آخرت بسیار عذابشان می کنیم و یاوری [برای خلاصی از آن] نمی یابند.»(2) و در بسیاری از آیات خوانده ایم: «وعده ی خدا حق است.»(3)

حالا که بسیاری از جنایتکاران مُرده اند و مجازات آن را ندیده اند؛ آیا راهی جز بازگشت آنها به دنیا وجود دارد تا وعده ی حق و راست خداوند، انجام شود؟

مؤمنان به آرزوهایشان می رسند
همانقدری که خداوند به مشرکان و دشمنان، وعده ی مجازات در دنیا و آخرت را داده است، وعده ی پیروزی را به دوستانش داده است. خداوند به پیامبرانش، که برترین پیروان او هستند، وعده ی پیروزی داده است؛ در حالی که در عمل، هیچ پیامبری به طور کامل موفق نشد که همه را پیرو یکتاپرستی کند و حتّی بسیاری از آنان به دست اقوامشان به شهادت رسیدند.
خداوند به حبیب و بهترین دوستش، حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله) وعده داده است: «[خداوند] کسی است که پیامبر خود را برای هدایت مردم فرستاد، با دینی بر حق تا او را بر همه ی دینها پیروز گرداند؛ هرچند مشرکان را خوش نیاید.»(4)
این ماجرا نه تنها تاکنون محقّق نشده است؛ بلکه به نظر می رسد هر چقدر بیشتر در زمان غیبت امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) فرو می رویم، همه ی ادیان آسمانی از جمله اسلام کم طرفدارتر می شوند. پس این وعده ی جهانی چه زمان قرار است محقق شود؟ راهی جز رجعت رسولان و انبیا(علیهم السلام) وجود دارد برای آنکه به پاداش نیکی شان برسند؟
چه زمان قرار است نفرین موسی بن عمران(علی نبینا و آله و علیه السلام) برای بنی اسرائیل پیمان شکن، کارساز شود؟ چه زمان قرار است عیسی فرزند پاک مریم(سلام الله علیهما)، نتیجه ی تمام خانه به دوشی هایش را ببیند؟ چه زمان قرار است وقت آسودگی رسول خدا(ص) باشد، بعد از آنهمه تیر خوردن و زخم زبان شنیدن؟ چه زمان وقت انتقام از خون انبیا و فرزندان انبیاست؟(5)
«فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَق‏؛ صبر کن؛ وعده ی خداوند حق است…» (6)

پی نوشت:
1.    با استفاده از کتاب ضمیری، محمّدرضا، «رجعت»، تهران، موعود عصر، 1378، صص 54- 57.
2.    آل ‏عمران : 56 فَأَمَّا الَّذينَ كَفَرُوا فَأُعَذِّبُهُمْ عَذاباً شَديداً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرين.
3.    در بسیاری از آیات قرآن این عبارت به کار رفته است؛ من جمله روم: 60؛ قصص: 13.
4.    توبه: 33.
5.    برگرفته از فرازی از دعای ندبه: این الطّالب بذحول الانبیاء و اولاد الانبیاء.
6.    روم: 60.