جام تمام شد. شب ریودوژانیرو، پایتخت برزیل غرق در شادی آلمانها شد. شهر را نور افشانی کردند و شب روشن  و پر نور بود. آن طرف تر هم شب ها پر نور می شود. به ناگاه با صدایی و نوری و یکباره … خانه ای ویران می شود و آتش همه جا را روشن می کند.

این طرف جام پر گل بود و با 171 گل، چیزی نمانده بود که رکورد پر گل ترین جام را ثبت کند، آن طرف درست در همان شب اما، رکورد پر پر شدن گل ها شکسته شد و به 172 گل رسید.
جام برد و باخت و ناداوری زیاد داشت. فریاد زیاد داشت. خطا و پنالتی هم. نمونه اش را خودمان هیچ گاه از خاطرمان نمی رود. فریادهای “دژاگه” در محوطه جریمه آرژانتین را می گویم که می گفت “پنالتی"، اما داور انگار محو بازی “مسی” شده بود. آن طرف باز هم صدای فریادها به گوش می رسد اما داوران خاموش اند. دژاگه ها در همه جای دنیا دارند فریاد می زنند اما نگاه داور نماها باز هم مبهوت مانده.
تماشاچی ها از کل دنیا آمده بودند و نگاه می کردند. کوکا و پاپ کورن می خوردند و با هر حمله و ضد حمله ای نیم خیز می شدند و با هر گل از جا می پریدند؛ تماشاچی های پای تلویزیون هم کم نبودند. آن طرف هم تماشاچی ها زیادند. عده ای روی تپه های مشرف به نوار غزه، کوکا و پاپ کورن می خورند و با هر حمله و صدای انفجاری، فریاد شادی سر می دهند. تماشاچی های سراسر دنیا نیز بسیارند، در سرزمین های اسلامی که تماشاچیانش زل زده بر قاب تلویزیون، لا به لای کانال عوض کردن و بین رقص های عشوه گرانه زنان عرب، نگاهی هم به تصاویر کودکان غرق خون می اندازند و سعی می کنند خاطرشان را درگیر این مسائل نکنند و به مسائل مهم تری مثل حکم جدید مفتی شان راجع به حلال یا حرام بودن دیدن رقص از تلویزیون فکر کنند.

تماشاچیانی آن سوتر و در بلاد کفر هم کم نیستند که هنوز بحث گرمشان، این است که آن سه نوجوان اسرائیلی را حماس دزدید یا نه؟ و آیا عمل اسرائیل، دفاع است یا … هر چه هست به نظرشان تجاوز نخواهد بود.
یاد 2012 و 2008 می افتم. سالهای المپیک های جهانی و باز هم سالهای حمله به غزه. انگار سالهای ورزشی، روزهایی که مردم دنیا حواسشان پرت جای دیگری است و درگیر توپ و دروازه اند، راحت تر می شود اسب مراد را تاخت و با سر طفلان بی گناه چوگان مرگ بازی کرد.
سالهای جام جهانی و المپیک دیگر برایم راوی شادی و صلح و کنار هم قرار گرفتن ملت ها نیستند، چرا که کمی آن طرف ترِ این رویای صلح، کابوس که نه، واقعیتی تلخ، به قیمت جان ها دارد رقم می خورد.
این جام را هم در دفترم ثبت می کنم. جام 2014، قهرمانی آلمان، جنایات داعش، قساوت صهیون و باز هم سکوت…

منبع: مستور