حسن رحیم‌پورازغدی عصر یکشنبه 17 دی ماه در همایش حوزه و سبک زندگی اسلامی که در مدرسه معصومیه (س) قم برگزار شد با اشاره به وجود رساله عملیه در حوزه عبادات اظهار داشت: امروزه علاوه بر رساله توضیح المسائل عبادی به رساله و توضیح المسائل روش زندگی و معاشرت نیازمند هستیم.

وی تصریح کرد: این توضیح المسائل باید با درک صحیح از زندگی بشر و درک درست و جامع از آیات و روایات نوشته شده باشد.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه امروزه تنها بخش عبادات زندگی ما به صورت اسلامی است، عنوان کرد: بخش چگونگی رفتار و معاشرت با افراد جامعه چه در محل کار یا منزل اسلامی نیست چون در روایت معصومان(ع) در تعریف بازار آمده است بازار اسلامی به بازاری گفته می‌شود که در آن دروغ‌گویی، قسم خوردن و چانه زدن نباشد در حالی که ما این‌گونه‌ بازار را در جامعه نداریم.

وی با اشاره به فرمایشات رهبری در مورد سبک زندگی اسلامی بیان کرد: سبک زندگی اسلامی به این معنا است که فرد علاوه بر انجام عبادت چگونگی رفتار، تعامل و ارتباط با دیگران را شناخته و براساس روایت به کسب و کار می‌پردازد.

رحیم‌پور ازغدی ادامه داد: در سبک زندگی اسلامی، زندگی اجتماعی و فردی، مذهبی و اقتصادی از یکدیگر قابل تفکیک نیست بلکه برای همه امور برنامه‌ریزی می‌توان کرد.

وی شناخت درست و واقع بینانه نسبت به موضوع را از دیگر مولفه‌های سبک زندگی اسلامی برشمرد و گفت: اگر بخواهیم در زندگی اسلامی به عقل و تعارض بین آیات و روایات توجه نداشته باشیم همانند اخباری‌گری گرفتار انحراف می‌شویم.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه زندگی اسلامی همان چیزی است که در کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) و ائمه معصومین آمده است، بیان کرد: حوزه‌های علمیه وظیفه کشف و استخراج سبک زندگی اسلامی از آیات و روایات را دارند.

وی با ذکر این مطلب که زندگی اسلامی با تحجر همراه نیست، افزود: سبک زندگی ممکن است در هر دوره و با توجه به شرایط جغرافیایی در مناطق مختلف متفاوت باشد.

رحیم‌پور ازغدی با ذکر این مطلب که سبک زندگی اسلامی متفاوت از سبک زندگی شخصی است، گفت: زنگی اسلامی دارای دو جنبه مادی و معنوی است و در این جهان‌بینی دین جدای از زندگی انسان نیست.

این استاد دانشگاه ابراز کرد: یک زندگی فطری، اخلاقی، معتدل و به دور از فحش، دروغ و غیبت زندگی ایده‌آل اسلامی است.

وی خواستار تشکیل کرسی‌های درس خارج در سطح حوزویان شد و ادامه داد: سبک زندگی دینی در سه بعد تفکر اسلامی، اخلاق اسلامی و رفتار اجتماعی اسلامی بنا شده است و باید مبلغان و مدرسان حوزه‌های علمیه قم قبل از اینکه غرب از خلأ موجود برای ارائه زندگی به مسلمانان بهره بگیرد با تبیین سبک زندگی اسلامی، مشکلات مردم را حل کنند.

رحیم‌پور ازغدی تاکید کرد: امروز زندگی جامعه اسلامی با سبک زندگی دینی فاصله دارد و حتی از سبک زندگی غربی بهره‌ گرفته است و این وظیفه حوزه‌های علمیه است که سبک زندگی اسلامی را برای مردم تبیین کنند.

خبر گزاری فارس

امام صادق «سلام‌الله‌علیه»، در آخرین روز حیات دنیوی، همه خویشان خود را جمع کردند. آنها تصوّر کردند که آن حضرت قصد تقسیم ارثی بین آنان دارند، امّا آن امام بزرگوار جمله بسیار ارزشمندی فرمودند و از دنبا رفتند. ایشان فرمودند:

«لَا ینَالُ شَفَاعَتَنَا مَنِ‏ اسْتَخَفَ‏ بِالصَّلَاةِ»

‌کسی که نماز را سبک بشمارد، به شفاعت ما اهل بیت نمی‌رسد

نکته بسیار حائز اهمیت در این روایت شریف آن است که معنای سبک شمردن نماز، نخواندن نماز و ترک این فریضه نیست، آنکه کفر عملی است و عاقبتی جز جهنّم ندارد؛ بلکه سبک شمردن نماز، یعنی اینکه انسان در وقت نماز به کار دیگری مشغول باشد. مثلاً کسی که در وقت نماز ظهر، ناهار می‌خورد و یا در وقت نماز صبح، خواب است و در وقت نماز مغرب و عشا، بر سر کسب و کار و یا مشغول تفریح است، نماز خود را سبک شمرده و مصداق فرمایش امام ششم است.

قرآن کریم با شدّت تمام، غفلت از نماز را نکوهش می‌کند و می‌فرماید:

«فَوَیلٌ لِلْمُصَلِّینَ، الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ»

می‌فرماید: وای به آن بی دینی که وقت نماز، غافل از نماز است. یعنی نماز می‌خواند، امّا به وقت نمی‌خواند. وقتی انسان فرزند عزیزی دارد و آن فرزند از او چیزی می‌خواهد، پدر او، با تمام تلاش به اجابت خواسته فرزند روی می‌آورد و وقتی خواسته فرزند برآورده شد، فوق العاده لذّت می‌برد. اگر محبّت بندگان به خداوند متعال، دست کم به اندازه محبّت آنان به فرزند و عیال باشد، آنگاه نماز خود را به تأخیر نمی‌اندازند!

افکار نیوز

خستگی جسم و روح، با تفریحات سالم و مزاح و لطیفه گویی بر طرف می شود. پرداختن به نشاط روحی و شادابی روان، در سایه لطایف و ظرایف، امری طبیعی و مقبول و مورد حمایت شرع و دین است، البته با مراعات هایی خاص.

برخلاف تصور یا القاء آنان که می کوشند چهره ای خشن و عبوس از اسلام ارائه دهند، در فرهنگ دینی مسأله خوشحالی و شادی و خرسندسازی و «ادخال سرور» و شاد کردن دیگران، جزء خصلتهای مثبت و پسندیده به شمار آمده است. از مزاح و شوخ طبعی به عنوان یک خصلت مؤمنانه یاد شده است. اولیای دین و بزرگان مکتب نیز در عمل، این گونه بوده اند.

امام صادق علیه السّلام فرمود: هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه در او «دعابه» است. راوی از امام پرسید: دعابه چیست؟ حضرت فرمود: یعنی مزاح و شوخی.

شوخی کردن، اگر در حد و مرز مجاز و معقول باشد، شادی آور است و شاد کردن مردم به فرموده حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم کاری پسندیده است و در روایات، از ادخال سرور در دل اهل ایمان تمجید شده است:

«از محبوبترین کارها نزد خدای متعال، وارد ساختن شادمانی بر دل مؤمنان است.»
یونس شیبانی از امام صادق علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت پرسید: چگونه است شوخی و مزاح کردن شما با یکدیگر؟ گفتم: اندک است. حضرت با لحنی عتاب آمیز فرمود: چرا با هم مزاح و شوخی ندارید؟

شوخی و مزاح، بخشی و جزیی از خوشرفتاری و حسن خلق است و تو می خواهی از این طریق، سرور و شادی بر دل برادرت وارد کنی، پیامبر هم با افراد شوخی می کرد، می خواست که آنها را شادمان سازد.

اخلاق معاشرت ص250