بنابر آنچه که مشهور است در روز دوم محرم سال 61هجری قمری حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با اهل بیت و اصحابشان وارد کربلای معلی شدند.

زمانی که کاروان سید الشهدا (ع)، به صحرای کربلا رسید، اسب آن حضرت حرکت نکرد. امام(ع) پرسیدند: “نام این زمین چیست؟”

گفتند: «غاضریه».

نام دیگرش را پرسیدند…

گفتند:«شاطی الفرات».

فرمودند: اسم دیگری هم دارد؟

گفتند:«کربلا» هم می‌گویند…

در این هنگام حضرت آهی از دل کشیدند و گریه شدیدی کردند و فرمودند:

“به خدا قسم زمین کربلا همین است. به خدا اینجا مردان ما را می‌کشند، بخدا قسم اینجا زنان و کودکان ما را به اسیری می‌برند، به خدا قسم اینجا پرده حرمت ما دریده می‌شود. ای جوانمردان، فرود آیید که محل قبرهای ما اینجاست…".

در این روز امام حسین(ع) برای بزرگان کوفه نامه‌ای نوشتند و آن را به “قیس بن مسهر صیداوی” دادند که به کوفه برساند. مامورین در بین راه قیس را گرفتند و پس از آنکه او بر ضد یزید و ابن زیاد سخن گفت، او را به شهادت رساندند.

هنگامی که خبر شهادت قیس به امام حسین (ع) رسید آن حضرت گریستند و فرمودند:

“اللهم اجعل لنا و لشیعتنا عندک منزلا کریما، و اجمع بیننا و بینهم فی مستقر من رحمتک انک علی کل شی‌ء قدیر".

“خداوندا، برای ما و شیعیان ما در نزد خود پایگاه والایی قرار ده و ما را با آنان در جوار رحمت خود مستقر ساز که تو بر انجام هر کاری قادری".

ما برای امام می گرییم وامام به حال ما ،که  فراموش می کنیم امام حسین (ع) به دست خود مسلمانان شهید شد وسرش را مسلمین روزه دار پیشانی پینه بسته حافظ قرآن به قصد قربت به نیزه زدند…
ما برای امام می گرییم واو به حال ما ،که فراموش می کنیم ، مادرش ، پدرش ، برادرش ، خودش وفرزندانش به نوبت توسط مسلمین شهید شدند…مادری که آنهمه در خصوص احترام ومحبت به او سفارش شده بود اماهنوز شب هفت پدر بزرگوارش نرسیده پهلویش شکسته بود .وسرانجام نیز با حالت قهر مسلمانان را ترک کرد…
پدری که 25 سال وادار به سکوتش کردند و5 سال نیز حکومت او را درگیر با سه جنگ بزرگ… به زور شمشیر وادارش کردند حکمیت را بپذیرد …از گناهش ( پذیرش حکمیت )توبه کند …وسرانجام نیز درمحراب فرقش راشکافتند …
برادری که مجبور به صلحش کردند و بعد او را مذل المومنین خواندند وسرانجام با زهر کینه شهیدش کردند وتابوتش را تیر باران…
وخودش ویارانش را مسلمین روزه دار پیشانی پینه بسته حافظ قرآن به قصد قربت به خاک وخون کشیدند وبرای سرش جایزه گرفتند خیمه اش را غارت وخانواده اش را به اسیری بردند…
ما برای امام می گرییم وامام به حال ما ،که ممکن است روزگاری در صحنه ای شبیه به کربلا روبه روی امام زمانمان بایستیم وتیغ به رویش بکشیم …
ما برای امام می گرییم وامام به حال ما ، که  فراموش می کنیم ” هرکه امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلی مرده است وهرکس به وقت یاری امامش در خواب باشد با لگد دشمن از خواب می پرد…

به قلم: طلبه