گزارش مراسم تودیع و معارفه سرپرست مدرسه الزهراء(س)هیدج
      مراسم تودیع سرپرست سابق مدرسه الزهرا (س)هیدج سرکار خانم بیات و معرفی سرپرست جدید این مدرسه سرکارخانم رحیمی، در مکان مدرسه علمیه با حضورحجت الاسلام و المسلمین حاج آقا نوری امام جمعه محترم هیدج، مدیر محترم حوزه علمیه خواهران استان حجت الاسلام و المسلمین حاج آقای محمدی، حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای صالحی موسس و مسئول هیات امنای هیدج واعضای محترم هیات امنا و اساتید و طلاب این مدرسه ،برگزار گردید.
در ابتدای این مراسم ، حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا نوری، از زحمات سرکار خانم بیات سرپرست قبلی مدرسه علمیه الزهرا (س)،تقدیر و تشکر ویژه به عمل آورده و سجایای اخلاقی ایشان را ستودند و برای خانم رحیمی سرپرست جدید مدرسه آرزوی توفیق و تاییدات الهی خواستار شدند.

سپس خانم بیات، گزارشی اجمالی از فعالیتهای خود از آغاز مسئولیت در این مدرسه بیان کردند. در ادامه حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای محمدی مدیر حوزه علمیه استان ، به بیان این نکته پرداختند که هر کس در جایگاه و مسئولیتی که قرار دارد، چه تعلیم و چه تعلم ،الزاما باید گامهایی معقول و منطقی به سوی خداوند برداشته و عمل خود را قرین اخلاص نماید.هر کس که در مجموعه حوزه های علمیه فعالیت می کند باید به کار خود سمت و سوی الهی بدهد.
ایشان در ادامه ضمن تقدیر و تشکر از زحمات خالصانه خانم بیات برای ایشان نیز آرزوی توفیقات و تاییدات روز افزون الهی را نمودند.
در انتهای مراسم ، حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا صالحی نیز با تشکر از زحمات خانم بیات و خیر مقدم به خانم رحیمی، مسئولیت های دنیوی را نشانه ابتلا و آزمایش الهی دانسته و افزودند: خانم بیات در این مدت به خوبی از عهده انجام مسئولیتهای خود بر آمدند و امیدواریم سرپرست جدید نیز با همراهی سایرین این مسئولیت خطیر را به خوبی به سر انجام برسانند.
در پایان با اهدای لوح تقدیر و هدیه از زحمات خانم بیات ،تجلیل به عمل آمد.

پروین اعتصامی فرزند یوسف اعتصامی فرزند میرزا ابراهیم می باشد. وی تنها دختر خانواده بود و چهار برادر داشت.او در شهر تبریز به دنیا آمد نام اصلی او “رخشنده” است.
او در سال ۱۲۹۱ به همراه خانواده‌اش از تبریز به تهران مهاجرت کرد؛ به همین خاطر پروین از کودکی با مشروطه‌خواهان و چهره‌های فرهنگی آشنا شد و ادبیات را در کنار پدر و از استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار آموخت. در دوران کودکی، زبان‌های فارسی و عربی را زیر نظر معلمان خصوصی در منزل آموخت. وی به مدرسه آمریکایی IRAN BETHEL می رفت و در سال ۱۳۰۳ تحصیلاتش را در آنجا به اتمام رسانید. سپس مدتی در همان مدرسه به تدریس زبان و ادبیات انگلیسی پرداخت.
پروین در نوزده تیر ماه ۱۳۱۳ با پسر عموی پدرش «فضل الله همایون فال» ازدواج کرد و چهار ماه پس از عقد ازدواج به کرمانشاه به خانه شوهر رفت. شوهر پروین از افسران شهربانی و هنگام وصلت با او رئیس شهربانی در کرمانشاه بود. اخلاق نظامی او با روح لطیف و آزاده پروین مغایرت داشت. او که در خانه‌ای سرشار از مظاهر معنوی و ادبی و به دور از هر گونه آلودگی پرورش یافته بود پس از ازدواج ناگهان به خانه‌ای وارد شد که یک دم از بساط عیش و نوش خالی نبود و طبیعی است همراهی این دو طبع مخالف نمی‌توانست دوام یابد و سرانجام این ازدواج ناهمگون به جدایی کشید و پروین پس از دو ماه و نیم اقامت در خانه شوهر با گذشتن از مهریه اش در مرداد ماه ۱۳۱۴ طلاق گرفت. با این همه او تلخی شکست را با خونسردی و متانت شگفت آوری تحمل کرد و تا پایان عمر از آن سخنی بر زبان نیاورد و شکایتی ننمود. در سالهای ۱۳۱۵ و ۱۳۱۶ در زمان ریاست دکتر عیسی صدیق بر دانشسرای عالی، پروین به عنوان مدیر کتابخانهٔ آن، مشغول به کار شد..او ۳۵ سال داشت که درگذشت.
پروین به تشویق ملک‌الشعرای بهار در سال ۱۳۱۵ دیوان خود را توسط چاپخانه مجلس منتشر کرد، ولی مرگ پدرش در دی ماه ۱۳۱۶ در سن ۶۳ سالگی، ضربه هولناک دیگری به روح حساس او وارد کرد که عمق آن را در مرثیه‌ای که در سوگ پدر سروده‌است، به خوبی می‌توان احساس کرد:
پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل  تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من
پروین اعتصامی عاقبت در تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ در سن ۳۵ سالگی بر اثر ابتلا به بیماری حصبه در تهران درگذشت و در حرم فاطمه معصومه در قم در مقبرهٔ خانوادگی به خاک سپرده شد.
آثار و سبک شعری
دیوان پروین، شامل ۲۴۸ قطعه شعر می‌باشد، که از آن میان ۶۵ قطعه به صورت مناظره است. اشعار پروین اعتصامی بیشتر در قالب قطعات ادبی است که مضامین اجتماعی را با دیدهٔ انتقادی به تصویر کشیده‌است. در میان اشعار پروین، تعداد زیادی شعر به صورت مناظره میان اشیاء، حیوانات و گیاهان وجود دارد.درون مایه اشعار او بیشتر غنیمت داشتن وقت و فرصت ها، نصیحت های اخلاقی، انتقاد از ظلم و ستم به مظلومان و ضعیفان و ناپایداری دنیاست.در شعر پروین استفاده هایی از سبک شعرای بزرگ پیشین نیز شده است. ملک الشعرای بهار در مقدمه ای که بر دیوان وی می نویسد، می گوید:
این دیوان ترکیبی است از دو سبک و شیوهٔ لفظی و معنوی آمیخته با سبکی مستقل، و آن دو یکی شیوه خراسان است خاصه استاد ناصر خسرو قبادیانی و دیگر شیوهٔ شعرای عراق و فارس است به ویژه شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی علیه الرحمه و از حیث معانی نیز بین افکار و خیالات حکما و عرفا است، و این جمله با سبک و اسلوب مستقلی که خاص عصر امروزی و بیشتر پیرو تجسم معانی و حقیقت جوئی است ترکیب یافته و شیوه ای بدیع و فاضلانه به وجود آورده است.
را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته اول که به سبک خراسانی گفته شده و شامل اندرز و نصیحت است و بیشتر به اشعار ناصرخسرو شبیه‌است. دسته دوم اشعاری که به سبک عراقی گفته شده و بیشتر جنبه داستانی به ویژه از نوع مناظره دارد و به سبک شعر سعدی نزدیک است. این دسته از اشعار پروین شهرت بیشتری دارند.