22سال از زلزله هولناك ۳۱ خردادماه ۱۳۶۹زنجان وطارم ومنجیل گذشت. جنبش ویرانگر زمین در ساعت 30 دقیقه بامداد و غفلت ما از آمادگی در برابر این پدیده طبیعی در آن آخرین بامداد بهاری، چنان زخمی به چهره شهرستان زیبای طارم زد كه هنوز هم رد آلام و رنج‌های عمیق ناشی از آن پس از سال‌ها بر قلب و روح بازماندگان آن فاجعه غمبار و بسیاری از ایرانیان دیده می‌شود.
زلزله مصیبت‌بار ۳۱ خرداد ۶۹، بر اساس آمارهای غیر رسمی تا ۳۷ هزار كشته و ۴۰۰ هزار بی خانمان(در طارم-رودبار-منجیل و ….) بر جای گذاشت و با تخریب ۱۰۰ هزار واحد ساختمانی، یكی از بزرگترین خسارات را به مناطق شهری ایران در قرن بیستم وارد کرد و شهرها و روستاهای فراوانی را به شدت تخریب كرد.
چند ساعت پس از وقوع زمین لرزهٔ اصلی چندین پس لرزه در مواردی با بزرگی بیش از ۵ اتفاق افتاد؛ به طوری كه تا ۹ روز پس از وقوع زلزله ۱۷ پس لرزه بیش از ۴ و ۳۵ مورد تا ۴ ماه پس از آن با بزرگی بیش از ۴ ثبت و گزارش شده است.
این زلزله ویرانگر با همه پیامدهای فاجعه‌باری كه داشت، نقطه عطفی در مطالعات زلزله شناسی و مهندسی زلزله در ایران شد. به طوری كه به قولی «امروز مطالعه آن زمین‌لرزه بخشی از سرفصل‌های دروس زلزله شناسی، زلزله شناسی مهندسی و همچنین پهنه بندی خطر زلزله را به خود اختصاص داده و هر ساله دانشجویانی برای بازدید از پهنه ومركز زلزله و درس‌هایی كه باید از این زلزله آموخت به منطقه منجیل و رودبار و طارم می روند.»
این زلزله چنان تاثیرگذار بود كه می‌توان گفت، بعد از آن رویداد بود كه ستاد مدیریت بحران وزارت كشور شكل گرفت، نظام مهندسی تاسیس شد، آیین‌نامه های ساخت و ساز مقاوم در كشور تدوین شد و مراكز پژوهشی مرتبط با زلزله بسط و توسعه یافتند.
باشد كه با درس گرفتن از این رویداد دهشتناك لرزه‌یی و زخم‌های فراموش نشدنی دیگری كه در بویین زهرا، طبس، بم و … بر پیكره این سرزمین لرزه‌خیز نشسته، شاهد اقدامات اصولی و هوشیارانه‌تر در جهت آمادگی در برابر این پدیده طبیعی و كاهش هر چه بیشتر تلفات و خسارات تاسف‌بار این حوادث باشیم.