رسول اکرم(ص) فرمود: خدا در زندگیتان نسیم های حیات بخشی را جای داده، با آمادگی فراوان، آن فرصت ها را دریابید و از آنها استفاده کنید.

و نیز فرمود: مؤمن باید از نیرویش به نفع خود، و از دنیایش برای آخرت و از جوانی پیش از پیری اش و از زندگی پیش از مرگش بهره بگیرد.

امیر مؤمنان(ع) فرمود: فرصت مانند ابر از افق زندگی می گذرد، هر گاه فرصت های خیری پیش می آید غنیمت بشمارید و از آنها بهره بگیرید.

و نیز فرموده است: فرصت زود می گذرد و دیر برمی گردد.
به فرموده امام باقر(ع) خواسته هایت را با پیش آمدن فرصت به دست آور و هیچ فرصتی همچون دوران فراغت و تندرستی نیست.

منبع:مفاتیح الحیات،ص۱۹۸.

یاد مرگ نتایج بسیار ثمر بخشی بر رفتارها و کردارهای انسان دارد و می تواند اخلاق حسنه را برای او ارمغان آورد.

امام صادق(علیه السّلام) می فرمایند: «یاد مرگ، شهوت های غیر مشروع را در ضمیر آدمی می میراند، ریشه های غفلت و ناآگاهی را قطع می کند، دل را به وعده های الهی تقویت می نماید، طبیعت آدمی را نرمی و رقّت می بخشد، خواهش های بزرگ نفسانی را در هم می شکند، آتش حرص را فرو می نشاند و دنیا را در نظر انسان کوچک و حقیر می سازد»؛ و این است معنای جمله ای که پیامبر گرامی(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرموده است: «یک ساعت تفکر بهتر از یک سال عبادت است».

پیامبر اسلام(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می فرمایند: «مرگ را زیاد یاد کنید؛ زیرا گناهان را می زداید و به دنیا بی میل می گرداند.»

امام علی(علیه السّلام) می فرمایند: «کسی که زیاد در یاد مرگ باشد از حرص و فزون طلبی رهایی می یابد، و به مقدار کمی از آن چه در زندگی دنیا دارد راضی می شود».

رسول گرامی اسلام(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می فرمایند: «ویران کننده لذّت ها را زیاد یاد کنید»؛ عرض کردند ای پیامبر خدا! آن چیست؟ فرمود: «آن مرگ است. هیچ بنده ای به راستی آن را یاد نمی کند جز این که اگر در فراخی است دنیا بر او تنگ و اگر در شدّت سختی است دنیا بر او فراخ می شود».

و نیز می فرمایند: «مرگ را زیاد یاد کنید؛ زیرا گناهان را نابود می کند، موجب زهد در دنیا می گردد. پس اگر هنگام ثروت، یاد آن کنید، ویران کننده ثروت است و اگر هنگام فقر از آن یاد کنید، شما را به زندگی راضی می کند.»

عرفان وعبادت ص415

کلید قلبها به دست خدای سبحان

گرچه گناه را انسان می‌کند امّا مقلب القلوب خداست، کلید دل به دست خداست. اگر کسی گناه کرد او دل را یا ختم می‌کند یا قفل می‌کند… پس اینچنین نیست که انسان بخواهد قلب خود را سخت کند و بشود مقلّب القلب. مقلب القلوب دیگری است. انسان اگر گناه کرد، کسی که کلید به دست اوست در دل را قفل می‌کند. چه اینکه اگر اطاعت کرد کسی که کلیددار دل است در دل را باز می‌کند به نام شرح صدر این شرح صدر یعنی گسترش دادن دل، خب این دل را باز می‌کند از حالت جامد بودن منشور می‌کند، در می‌آورد از قبض به بسط می‌آورد، او قابض است، او باسط است…

آیت الله جوادی آملی در  تفسیر آیه ۷۴ سوره بقره تأکید می کند: … معنای اینکه فرمود: ما قلب اینها را قسی کردیم این نیست که ما واقعاً به قلب اینها قساوت دادیم، بلکه معنایش آن است که ما به اینها طهارت ندادیم ما به اینها توفیق ندادیم، ما اینها را به حال خودشان رها کردیم کسی را که خدا به حالش رها کند او گرفتار قساوت قلب می ‌شود