اهمیت پیام اشک های جاری تا اربعین حسینی (ع)
گریه بر امام حسین (ع) ویاران باوفای آن امام همام ، از سر آگاهی ، شعور واعتقاد ، از جهات مختلفی ارزشمند است.
گریه نشانه روشنی از انجام وظیفه واظهار محبت وارادت به امام حسین (ع) ویاران اوست.گریه نمود خارجی شدیدترین حالت احساسی وعاطفی انسان است .گریه تجلی تاثیر ، غم واندوه درونی ودر عین حال خالصانه وواقعی انسان است، ودر نتیجه همواره لذت بخش وسبب صفا وپاکی دل وقلب انسان می شود. چشم گریان از سر اعتقاد ، آگاهی ، اختیار وعشق ، می تواند به مثابه چشمه فیض خدا ، انسان ها را متحول وتطهیر نماید.
گریه زنگار های دل را زدوده و می تواند سبب تطهیر انسان از گناه ونشانه صداقت انسان در بازگشت به خویشتن وتوبه باشد.گریه سنگینی دل انسان را از بین برده وقلب انسان را رقیق وآماده بهره مندی از لطف بیکران خدا وبنده برگزیده او می نماید.
گریه به عنوان اهرم ریشه دار وبرخاسته از جان انسان ها ، موثرترین وسیله ارتباطی عاطفی در جهت انتقال پیام واثر گذاری در دیگران است واگر به صورت صحیح مدیریت شود ، احساسات انسانی افراد را بر انگیخته وافراد را برای دانستن موضوع وحادثه ، وادار به کشف حقیقت وبدون صرف هزینه دیگر ، بر علیه دشمن ورقیب بکار گرفته وسبب می شود که آن حادثه ، همیشه ماندگار وتازه باشد ، لذا گریه ثروت بی بدیل بشری است برای پاسداری وابدی نمودن حادثه عاشورا.
گریه در شهادت عاشورائیان ، بازتاب طبیعی ، سنگینی ، سختی وپستی تراژدی است که اتفاق افتاده است.
اشک های جاری بر گونه انسان ها، سرریز آتشفشان کینه ونفرت مقدس انسان های پاک طینت ودل سالم ، بر علیه پلشتی ها ، نامردی ها وبازیگران آلوده آن جنایت سیاه است.
گریه بر امام حسین (ع) یعنی : اعلان اظهار رضایت از نهضت مقدس ابا عبد الله وتحکیم بیشتر بنیان مستحکم پیمان فطری انسان با خدا وهمراهی با کاروانیان واسیران وتشویق وتحسین عزاداری بر آن و موضع گیری در برابر جبهه مقابل وتقبیح اقدامات به ظاهر پیروز مندانه جبهه باطل در عاشورا است. وهمه اینها به اضافه برکات پنهان دیگری که دارد ودر روایات متعددی مورد توجه وتاکید قرار گرفته است ، فلسفه ارزشمندی عزاداری وثواب گریه بر حسین (ع) می باشد.
در نهایت اگر گریه بر امام حسین (ع) مطابق سیره اولیای الهی وسفارش آنان صورت گیرد ، می تواند قافله انسانی را در مسیر مورد رضایت ونظر امام حسین (ع) هدایت کرده وهمگان را در زیر چتر ولایت آن امام شهید ، خوشوقت وخوشبخت نماید؛ چرا که راهنمایی وراهبری مردم به شاهراه درست ورساندن آنها به سعادت مطلوب دنیوی واخروی ، آرزو وهدف اصلی امام حسین (ع) در نهضت کربلا ، وهدف اصلی اسلام عزیز است .
… پس ای اشک ها همیشه جاری بمانید….

به قلم : مدیریت محترم حوزه علمیه خواهران استان زنجان

«حیا» آن ودیعه الهی و غریزه انسانیه است که انسان را از اعمال زشت باز می‏دارد؛ یعنی چه قبل از عمل که انسان عمل را تصویر می‏کند و چه بعد از عمل، حیا نقش بازدارندگی دارد. به این معنا که روح وقتی با یک عمل زشت روبرو می‏شود و وقتی که عمل زشت را تصویر می‎کند، منفعل و منکسر می‎شود و همین حالت موجب بازدارندگی او است و بعد از عمل هم، این حالت بازدارندگی نسبت به تکرار آن عمل زشت پیدا می‎شود.

حیایی که انسان نسبت به ناظر دارد، گاهی «حیاء من الخلق» است، گاهی «حیاء من النفس» بوده و گاهی «حیاء من الملائکه» می‏باشد؛ یعنی فرشتگانی که مأمور ضبط اعمال انسان هستند. گاهی «حیاء من اولیاء الله» است. پنجمین نوع آن «حیاء من الله» است، یعنی از خدا خجالت کشیدن و شرم کردن.

در باب «حیاء من الله» ما یک بحث معرفتی داریم و یک بحث تربیتی. در مورد بحث تربیتی، ما روایات متعددی داریم که «حیا من الله» را در روابط گوناگون مطرح می‎فرمایند. یعنی این که انسان باید با توجه به این روابط حیاء داشته باشد.

 خدا می‏ بیند!

یک دسته از روایات هست که «اصل ناظر بودن خداوند» را مطرح می‎کنند. انسان در «حیاء من الخلق» از این شرمش می‎آید که عمل زشت را در دیدگاه غیر انجام دهد. حالا اگر یک ذره معرفتش بالاتر باشد، در دیدگاه فرشتگانی که او را می‎بینند و اعمالش را ثبت و ضبط می‎کنند، نیز حیا می‎کند. دسته اول روایات، «حیا من الله» را در همین رابطه مطرح می‎کنند که خداوند به اعمال تو ناظر است، تو در دیدگاه خدا هستی، این کار را که می‎کنی باید از خدا شرمت بیاید.

از خدا خجالت بکش و معصیت نکن!

حالا من به عنوان نمونه چند روایت می‎خوانم که بعضی‎هایشان هم اشاره به آیات قرآن دارد. روایت اول از حضرت زین‎العابدین(ص) است که می‎فرماید: «خف الله عز و جل لقدرته علیک» از خدا بیم داشته باش، چون او بر تو توانا است. این‎طور نیست که بتوانی از چنگ خدا فرار کنی، خجالت بکش و معصیت نکن. خیال نکن می‎توانی از عذابی که وعده‎ کرده است فرار کنی. بعد دارد «و استح منه لقربه منک» از خدا خجالت بکش، چون به تو نزدیک است. این روایت اشاره به همین معنا است که خدا ناظر است.

تو مرا نمی‌‏بینی ولی من!

در آیه شریفه هم می‎فرماید «أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى‏» در آیات دیگری هم اشاره به قُرب و نزدیکی دارد، مثلا می‎فرماید: «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَری» یا «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْکُمْ وَ لکِنْ لا تُبْصِرُونَ» شماها نمی‎بینید ولی ما به او نزدیک‏‌تر از شما هستیم. تو کور هستی و چشم باطنت کور است و مرا نمی‎بینی ولی من که می‎بینم که چه کار داری می‎کنی.

همسنگر وبلاگ نویس؛

برای کشتی های بی حرکت ، موج ها تصمیم می گیرند !!!

پس ؛  بیا از امروز  شروع به حرکت کنیم  … تا موجی شویم برای کشتی های بی حرکت …

طلبه