بر اساس مصوبه شوراي عالي انقلاب فرهنگي روز ۲۳ مرداد سالگرد پيروزي مقاومت ۳۳ روزه حزب الله لبنان در برابر رژيم صهيونيستي روز مقاومت اسلامي نام گذاري شده است.
اين جنگ كه ميان لبناني ها به «نبرد تموز» شهرت يافته است براساس يك «نقشه جامع» كه آمريكا، انگليس، فرانسه، رژيم صهيونيستي، مصر، اردن، عربستان و احزاب شاخص طيف ۱۴ مارس لبنان طراحي کرده بودند، آغاز شد.

در همان هفته اول ارتش رژيم صهيونيستي كه توانايي جنگيدن با حزب الله را نداشت، مايل بود پايان جنگ را اعلام كند ولي آمريكايي ها اصرار داشتند كه اسرائيل چيزي را به دست آورد و سپس آتش بس اعلام کند.

از اين رو سه هفته ديگر با اصرار آمريكايي ها جنگ ادامه پيدا كرد ولي در نهايت آمريكا نيز تسليم شد و با تصويب قطعنامه ۱۷۰۱ شوراي امنيت- كه شباهت زيادي به قطعنامه ۵۹۸ دارد- بر پايان آن مهر تأييد كوبيد.

وقتي جنگ تمام شد، دو طرف جنگ در دو وضع كاملاً متفاوت قرار داشتند. اسرائيلي­ها يكي- يكي به شكست سنگين خود اذعان كردند و البته آمريكايي ها نيز اين گونه اعتراف كردند: «هيچ كس پيروز نشده است!»

حالا ديگر شكست ناپذير بودن ارتش صهيونيستي، اقتدار هول انگيز نيروي هوايي آن، قدرت اطلاعاتي موساد و نقش مؤثر حمايت هاي سياسي غرب و اعراب از تل آويو در مقابل حزب الله فرو ريخته و موجي از بي اعتمادي تار و پود دولت ساختگي، ملت پوشالي و ارتش را به لرزه درآورده بود و ثبات قبل از جنگ جاي خود را به بي ثباتي داده بود.

از آن طرف حزب الله لبنان پس از جنگ مورد تحسين فراوان ملت ها قرار گرفت حالا ديگر مردم ۳ تا ۴ ميليوني لبنان مي توانستند خود را در كانون توجهات ۳۰۰ ميليون عرب و حدود ۵ /۱ ميليارد مسلمان ببينند و حسن نصرالله در صدر شخصيت هاي عربي بنشيند.

جنگي كه از ۲۱ تير با ورود نظاميان صهيونيستي به جنوب لبنان و اسارت دو نظامي اين رژيم به دست حز‌ب‌الله ميان دو طرف آغاز شد تا ۲۳ مرداد زمان اعلام آتش‌بس ادامه يافت و حز‌ب‌ الله با حفظ ابتكار عمل در صحنه سياسي و نظامي، به دفاع قهرمانانه خود ادامه داد.

خبر آنلاین

مجمع الجزیره بحرین از دوره باستان بخشی از امپراتوری ایران بود.در اوایل قرن 16 بدنبال تکاپوهای استعماری اروپا، پرتغالی ها به همراه خلیج فارس این قسمت را نیز به اشغال خود در آوردند .در سال 1602شاه عباس با اخراج پرتغالی ها بحرین را نیز مجدد با ایران ملحق ساخت و از این پس تا 180 سال بحرین تحت حاکمیت ایران باقی ماند.

در 1306/1927 دولت انگلستان (به‌عنوان دولتی كه بحرین را تحت‌الحمایه داشت) ، قراردادی با عربستان‌سعودی درباره بحرین و قطر و امارات امضا كرد، دولت ایران نسبت به آن معاهده رسماً اعتراض كرد و آن را «تجاوز به تمامیت ارضی ایران» دانست و جامعه ملل با شكایت ایران هیچ‌گاه از اعلام رسمی حاكمیت خود نسبت به بحرین كوتاه نیامد .در آبان 1336 لایحه‌ای تصویب کرد که طی آن بحرین را جزء لاینفك ایران و استان چهاردهم كشورمان اعلام كرد. دولت انگلستان به این لایحه،‌ اعتراض كرد و مدعی شد كه بحرین «یك كشور مستقل عربی» است و نمایندگان مجلس عوام انگلستان هم آن را تكرار كردند، اما وزارت‌امورخارجه ایران مجدد استدلال كرد كه هیچ‌وقت دولت مستقلی به نام بحرین وجود نداشته است و ایران هم هیچ‌گاه از حقوق خود بر بحرین صرف‌نظر نكرده است.

محمدرضاشاه زیر نفوذ و القای انگلیسی‌ها، نخست در مصاحبه‌ای با روزنامه گاردین چاپ لندن درشهریور 1345 (اوت 1966) آنچه را در دل داشت بر زبان آورد كه «بحرین با توجه به این‌كه ذخایر مروارید در سواحل آن به پایان رسیده است، از نظر ایران اهمیتی ندارد»! در ادامه همین مواضع، شاه در سفری به هند در دی 1347 (ژانویه 1969) در دهلی‌نو اعلام كرد كه دولت شاهنشاهی نمی‌خواهد با «اعمال زور» بحرین را تصاحب كند، بلكه حاكمیت بحرین را به دلخواه اكثریت مردم در یك همه‌پرسی آزاد زیر نظر سازمان ملل متحد وامی‌گذارد تا اگر اكثریت مردم بحرین علاقه به ملحق‌شدن به ایران داشتند، بحرین در حاكمیت ایران بماند و اگر خواستند از ایران تجزیه شده و كشوری مستقل شوند. این «همه‌پرسی» در عمل یك «راه فرار محترمانه» برای تكذیب حاكمیت ایران و محصول توافق شاه با انگلیس و امریكا بود، از این‌رو مفاد آن به دبیركل سازمان ملل متحد اعلام شد. در پی آن، مقدمات جدایی بحرین از ایران توسط یك هیئت دیپلماتیك ایرانی به ریاست امیرخسرو افشار (سفیر ایران در لندن) طی مذاكره با ویلیام لوس نماینده سیاسی بریتانیای كبیر مقیم بحرین فراهم شد.

بدنبال این تصمیم نماینده ای از سوی سازمان ملل برای انجام رفراندم به بحرین رفت و در آنجا به صورت کاملا گزینشی و محدود همه پرسی انجام شد .سرانجام اين جزيره مهم و استراتژيک و سرشار از منابع انرژي در 23 مرداد1350 شمسی اعلام استقلال کرد و ايران نخستين کشوري بود که يک ساعت پس از اعلام استقلال، آن کشور را به رسميت شناخت.

مرکز اسناد انقلاب اسلامی

ضوابط پوشش در دانشگاه فلوریدا ی آمریکا:

تمام شلوارها و دامنهایی که پوشیده میشوند نباید بیش از حد کوتاه باشند. شلوارها، شلوارکها، و دامنهایی که حلقه ی کمربند دارند باید با کمربند استفاده شوند. شلوارهای کشی به استثنای یونیفرم PE دانشکده ها یا یونیفرم ورزشی دانشگاه ایالت فلوریدا قابل قبول نیست.

شلوارها و شلوارکها باید خاکی رنگ باشد و دامنها و پیراهنهای زنانه باید از رنگی یکدست و یکسان برخوردار باشند. اندازه ی شلوارکها، دامنها و پیراهنهای زنانه نباید کوتاهتر از سر زانو باشند.

جینهای آبی رنگ باید یکرنگ، یکدست، یکسان و بدون سوراخ و شکافتگی باشند.

پیراهن زنانه(poIo) و تیشرت آستین دار با رنگ یکدست مجاز است.

پیراهنهای زیپ دار یا بدون زیپ یکرنگی که بیش از سه اینچ بلندتر از خط کمربند نباشند، قابل قبولند. این امر شامل گرم کنها نیز میشود.

کفشهای شکیل و ساده یا بدون مدل قابل قبول هستند. تردد با پای برهنه، پوشیدن دمپایی و کفشهای راحتی، کفشهای پاشنه میخی یا پاشنه بلند (بلندتر از دو اینچ)، یا کفش چرخدار و گیره دار مجاز نیست.

روزهای معنوی و روحانی

در روزهای معین شده به عنوان «مناسبتهای مذهبی» دانشجویان میتوانند تیشرتها یا پیراهنهایی که حاوی عبارات و لغات شرمآور و زننده نباشند، به تن کنند.

برخی اوقات ممکن است گروهی پیراهنهایی که آرم دانشگاه ایالت فلوریدا را دارند بفروشند. این پیراهنها با رعآیت ضوابط پوشش قابل قبول هستند.

موارد ذیل قابل قبول نیستند

هر نوع پوششی که در بر دارنده ی عبارات زشت یا توهین آمیز …

ادامه »

صفحات: 1· 2